dagboek 14 juli 2024

Nooit kijk ik in het vliegtuig naar films, maar deze keer dus wel. Een film over de oorlog. (Ik bedoel niet de oorlog tussen Rusland en Oekraïne. Ook doel ik niet op de oorlog Israël – Gaza of een van de vele andere oorlogen die nu meestal wreed worden uitgevochten, maar die voor (social) media oninteressant zijn. Neen, ik bedoel gewoon de oorlog, de jaren ’40-’45 die we al bijna zijn vergeten. De film ging over Nicholas Winton die 669 bijna allemaal Joodse kinderen uit Praag wist te redden door ze met toestemming van hun ouders naar Engeland te brengen. Zij overleefden, hun ouders niet. Ik moest halverwege stoppen om naar deze film te kijken, want het werd me te veel. Maar net voordat ik stopte met kijken hoorde ik nog hoe moeizaam het was om in Engeland pleegouders te vinden, dat er voor ieder kind aan Engeland vijftig British Pond betaald moest worden en dat ons brave Nederland aanvankelijk toestemming weigerde om de kinderen via Nederland naar Engeland te laten reizen… en besloot ik om verder niet te kijken.  

Tijdens mijn verblijf aan de andere kant van de Oceaan, had ik enige dagen geleden een ontmoeting met de gevangenis rabbijn over de Joodse jongeman die al sinds 2016 in handen is van de Huti’s in Jemen, terwijl zijn moeder al jarenlang in Egypte wacht op de bevrijding van haar zoon. De hoop was er nu op gericht dat zijn naam zou verschijnen op de lijst van de zoveelste gevangenenruil tussen Saoedi-Arabië en de Huti’s, maar wederom kwam de naam van de stumper, of wat daarvan nog over is, niet voor. 

En ik maar lekker vakantievieren! En vooral de afschuwelijke beelden niet willen zien. Want zo gaat het in dit aardse bestaan: count your blessings en kijk zoveel mogelijk weg van onrecht!  

Noch nauwelijks geland spoedde ik mij naar Nijkerk. Het Israël Product Center was zwaar beklad en de ambassadeur van Israël zou uit een soort solidariteit (niet met de bekladders, wel te verstaan!) de medewerkers toespreken. Ook ik was gevraagd om enkele woorden tot de aanwezigen te richten.

’s Avonds zou ik, breed aangekondigd, meelopen met de wekelijkse solidariteit mars vanaf het Stadhuis van Amersfoort naar de sjoel, die in 2027 driehonderd jaar bestaat. Geweldig te zien hoe inmiddels week-in en week-uit niet-Joodse medeburgers demonstratief achter ons staan, maar hun stille tocht geen demonstratie noemen, want dat vonden ze te luidruchtig!  

Omdat zowel de dus niet-demonstrerende solidariteits-lopers en de medewerkers van het IPC allen tot het steeds zeldzamer wordende religieus gemotiveerde deel van onze samenleving behoren, heb ik er niet voor geschroomd een link te leggen tussen de bekladders en de Sidra, de Schriftlezing, van de week. Korach komt in opstand. Zijn doel was om via een machtsstrijd chaos te creëren. Dat doen de klimaat-gekkies ook. Want of het nu de verwarming van de aarde betreft of de oorlog in Gaza, of het wegkijken van afschuwelijke brandhaarden op zovele plaatsen in onze beschaafde wereld. Het zijn dezelfde schreeuwend-lekkende bekladders die vooraan staan om het recht op abortus te bepleiten en die ook tegen mij hun haatvolle zorg kenbaar maakten over het vertrouwde ouderwetse eeuwenlange fenomeen  “mannetje- vrouwtje”. Die twee zouden dus volgens hen niet meer van deze tijd zijn. De mannetjes en vrouwtjes moeten gewoon genderneutraal worden genoemd, want dan raakt volgens deze deskundige pleiter voor anarchie er niemand meer beledigd. Hoewel: wat doen we met het befaamde lied A Jiddische mamme. Is dat nog geoorloofd en mag ik dat nog, met tranen in mijn ogen, voor mijn lieve overbezorgde Jiddische mamme zingen?

En deze week lezen we in alle synagogen ter wereld over de as van de rode koe, over rein en onrein. Deze wet, die zelfs koning Salomo niet kon verklaren, heeft alles te maken met het aanvaarden dat we dienen te beseffen dat we niet alles kunnen begrijpen omdat uiteindelijk alles van Boven komt.

Dus: vechten tegen antisemitisme en tegen iedere vorm van onrecht, maar tegelijkertijd weten dat we ook moeten aanvaarden dat er veel onaanvaardbaar is! 

 

En ondertussen zijn de voorbereidingen voor het Chabad Zomerdagkamp in volle gang, en zweet ik me een rotje om ook voor dit jaar het financiële plaatsje weer rond te krijgen. Alles is duurder geworden, ouders beschikken dus over minder geld, de beveiliging mag niet meer negentig procent zijn, maar minstens honderd. En aan die honderd hangt een tien procent duurder prijskaartje dan aan die negentig. Maar zoals de anti-Israël demonstranten niet te stoppen zijn, zo ook gaan wij verder met de opvoeding van zoveel mogelijk Joodse kinderen, ondanks alles en juist nu!