Emoties zijn emoties en halaga is halaga.

 

Ik heb sinds enige weken een nieuwe wekelijkse sjioer/cursus via Zoom. Om de week mijn 60+ groep, die oorspronkelijk fysiek bij ons thuis plaatsvond en aan het begin van Corona is ontstaan. Rabbijnen.NL waar ik wekelijks een cursus gaf maar nu ben afgeschaald naar om de week. En nu dus nog een heel leuk groepje van twee uur per week erbij. Als het een beperkte groep is, leer je elkaar kennen en het is dan niet een eenrichtingsverkeer maar met-elkaar-lernen. Daarnaast zijn er natuurlijk de lezingen voor een breder publiek, Joods en niet-Joods. En zo’n lezing had ik dus eergistermiddag in Gouda voor een studentenvereniging. Dat werd een livestream met 160 deelnemers die aan het begin van de avond, toen ik alweer lang en breed thuis was, werd uitgezonden. Maar ik was er nog niet vanaf, want na de livestream uitzending was er een vragenuurtje. Zo’n lezing is natuurlijk iets heel anders dan de bovenvermelde cursussen, maar minstens even zo belangrijk. Waarom? Ten eerste hebben wij ook de plicht om een bijdrage te leveren aan de ons omringende samenleving en door ook ethische kwesties aan de orde te stellen zoals voltooid leven, abortus, secularisatie, NPO Bloot kan ik de zienswijze kenbaar maken zoals die vanuit de Thora bezien de juiste is. Bekeren? Zeker niet! Maar wel ervoor zorgen dat onze maatschappij in zijn volle breedte zich onderwerpt aan de zogenaamde Zeven Noachidische Wetten die voor de gehele mensheid gelden. Rechtspreken, geen dierenleed, geen ontucht en overspel, geen diefstal om er maar een paar te noemen. Overigens gaat het om zeven basiswetten waaraan veel meer gedragscodes gekoppeld zitten. Toen gisteren mijn boek “Dagboek van de Opperrabbijn” werd gepresenteerd tijdens een bijeenkomst in het Joods Historisch Museum en ik aan mijn echtgenote en aan mijn vriend, collega en leraar rabbijn Ies Vorst het eerste (aan mijn echtgenote was het de allereerste, want twee keer de eerste kan niet!) exemplaar mocht aanbieden ten overstaan van een indrukwekkend gezelschap van zeven mensen, werd ook door de diverse sprekers gewag gemaakt van de waarde van die dagboeken. Duidelijke boodschappen naar de Joodse Gemeenschap in zijn volle breedte, maar zeker ook levenslessen naar de brede samenleving en: strijd tegen antisemitisme door onbekendheden en onwaarheden te verwijderen. Neem nou bijvoorbeeld die livestream voor de studenten. Een goed bedoelde vraag en prima dat die is gesteld: waarom neemt Israël wraak met honderden bombardementen terwijl er vanuit Gaza slechts één raket op Israël wordt afgevuurd? Het is toch van de zotten dat ik eraan te pas moet komen om deze leugen te ontzenuwen. Geweldig dat de vraag werd gesteld, maar hoe velen stellen die vraag niet. Gisteren is er ook een verzoek binnengekomen, om even verder te gaan met de opsommingen van zoom-cursussen en aanverwante presentaties, om een keer per week in twee minuten mezelf te filmen en dan ook nog iets zinnigs te zeggen, kort, prikkelend en wijs. En dus vandaag, tussen twee fysieke afspraken in, mijn computertje/mobile op de plank in een kast gezet, op de knop camera gedrukt en toen op video en inderdaad: het werd een filmpje. De opdrachtgever was zeer tevreden over beeldkwaliteit en over inhoud. In feite een beetje verrassend, want ik vond het qua inhoud matig tot slecht. Dus ga ik het volgende week beter proberen te doen en hopelijk zal de opdrachtgever het dan niet afwijzen. Alles moet in deze moderne tijd kort, snel en vooral oppervlakkig (terwijl de corona bestrijding/vaccinatie de snelheid heeft van een invalide slak)

In die moderne oppervlakkigheid word ik dus meegesleurd maar niet wanneer het gaat om Halagische kwesties. En dus toen ik enige weken geleden benaderd werd om mijn akkoord te geven voor een choepa maar er geen bewijs was dat de bruid Joods was, heb ik alles nauwkeurig gepoogd te controleren. Wat vreemd leek aan het verhaal was dat er in die hele familie niemand in de oorlog is omgekomen. Begrijp me niet verkeerd: G.Z.D. dat er niemand is vermoord. Maar een Joodse familie die net voor de oorlog Choepa heeft gehad, een Joods religieuze huwelijksvoltrekking in een synagoge, en vervolgens weet de hele familie zonder problemen de oorlog door te komen. Geweldig, maar wel (helaas) afwijkend van het gewone beeld van Joodse families in ons land. Enfin, na diverse telefoontjes, puzzelstukjes aan elkaar plakken, aanmoedigen om de moed niet op te geven, kreeg ik een rabbijn aan de telefoon uit Zuid-Frankrijk alwaar dus kennelijk de choepa moet plaatsvinden. Na een goed gesprek met de rabbijn, gaf hij aan dat zijn schoonvader, de lokale senior rabbijn, mij wilde spreken. Na enige inleidende woorden waarin hij belangstellend vroeg hoe het met mij en mijn echtgenote ging, bedankte hij mij hevig geëmotioneerd voor alles wat ik voor hem had gedaan. Ik gaf aan dat hij mij echt niet hoefde te bedanken, het was natuurlijk mijn plicht om waar mogelijk te helpen. Geen idee waarover hij het had en waarvoor hij mij bedankte! Na de telefoon neergelegd te hebben raadpleegde ik mijn geheugen, (dat wil zeggen: mijn echtgenote) en binnen een mum van tijd was ik bijgepraat en legde mijn echtgenote mij gedetailleerd uit wat zich zo’n twintig jaar geleden gespeeld had aan misère. Kennelijk had onze inzet van toen geleid tot een goed resultaat. Je mag nooit iets doen om een dankjewel te krijgen, zeker niet als je hulp wordt ingeroepen voor een medemens in nood. Maar dat dankjewel, de toon waarin dat werd gepresenteerd, de warmte die naar mij uitstraalde……het raakte me wel.

En wat betreft de Joodse status van die bruid, want daarover ging het telefoontje: ik verwacht dat we eruit gaan komen. Ik moet gewoon wat dieper spitten en op meerdere plaatsen tegelijk. Maar dit even en volledig los van de emotionele woorden en dankbaarheid. Want emoties zijn emoties en halaga is halaga.

 

Gedurende coronatijd houdt Opperrabbijn Jacobs een dagboek bij voor het Joods Cultureel
Kwartier. NIW publiceert deze bijzondere stukken dagelijks op https://niw.nl/category/dagboek/