Over rust en spanning.

 

Voor mijn gevoel heb ik weer eens iets moois mogen doen. En dat heb ik echt wel nodig als stimulans. Want er zijn van die dagen dat er meer kritiek komt dan anders. Maar ja, kritiek hoort er natuurlijk wel bij. Sterker nog: als er geen kritiek is, moet ik me echt afvragen of ik wel goed bezig ben, want kennelijk is de Satan dus tevreden met mijn inzet en dat deugt dus echt niet.

Wat was het mooie? Ik had een gesprek met een mevrouw met een fysiek probleem. Ze probeerde een afspraak met een internist te krijgen en belandde op een wachtlijst die dusdanig lang was dat ze echt de eerste vier maanden niet aan de beurt zou kunnen komen. Het gesprek met de internist zou niet gaan over zweetvoeten, maar er kon een ernstig probleem in haar lichaam zitten. Niet levensbedreigend, maar voor haar emotioneel zeer belastend en dus was ze zeer en zeer bang en zenuwachtig. Ik dus enig bel- en netwerk verricht en zie: Nog deze week krijgt ze de afspraak! Weliswaar als laatste die dag, extra toegevoegd, maar wel een afspraak. En nu maar hopen dat het meevalt. Maar op z’n minst is haar weken extra en onnodige zenuwen bespaard. En, omdat ze extra is toegevoegd, hoef ik me niet schuldig te voelen dat door mijn interventie een andere patient later aan de beurt zou komen.

In een uithoek van Europa (neen, niet Oekraïne! Een uithoek ‘aan de andere kant’) speelt een totaal ander maar wel ingewikkelder probleem. Een Joodse man uit Israël afkomstig wil Joods gaan leven en komt langzaam maar zeker weer terug naar zijn Jodendom, dankzij de lokale jonge rabbijn die nog maar korte tijd daar in Verweggistan in functie is gekomen. Probleem is dat hij een niet-joodse vriendin heeft. Om een lang verhaal kort te maken: Zij wil haar vriend en vader van de baby in haar baarmoeder volgen en Joods worden. Hij is Joods, maar was toch ver weg van het traditioneel Joodse leven. En dus trekken ze samen op. Voor hem: terug van weggeweest. Voor haar: helemaal weg van het verleden en een totaal nieuwe toekomst. De jonge rabbijn is blij. De vrouw van de rabbijn is blij, de Joodse man en de nog-niet-Joodse vrouw zijn ook blij. Iedereen happy. En dan blijkt: hij is een Cohen. Hij is een nazaat van Aäron de Hoge Priester. Geweldig, denken ze. Nog van adel ook! Beiden vertellen ze dit trots en verheugd aan de jonge rabbijn. Maar hier begint de tragedie. Want diezelfde Halaga die ze beiden oprecht willen gaan volgen, waarop ze hun gezinnetje willen gaan bouwen, verbiedt een Cohen om in het huwelijk te treden met een vrouw die Joods in geworden. Waarom? Is dat eerlijk? Oneerlijk? Heeft het een reden? Allemaal leuke vragen voor een discussieavond. Maar de Halaga, de Joodse wet, is gewoon duidelijk. En dus is er een probleem. Probleem voor de man, de vrouw en zeker ook een probleem voor de jonge nog nauwelijks gelande nieuwe rabbijn. Pas begonnen en nu al een probleem dat de populariteit en dus zijn opbouwwerk niet ten goede komt, om het maar even zachtjes uit te drukken. Ik heb aangeboden om zodra het mogelijk is naar hun toe te vliegen, zelf met de Joodse man en de nog-niet-Joodse vrouw te gaan spreken. Te zoeken naar oplossingen binnen het kader van de Halaga. En mochten er onverhoopt geen oplossingen zijn, dan zal ik het op me nemen om het jonge rabbijnenpaar, dat zich nog volledig zal moeten bewijzen, te sparen. Er moet dus of een oplossing komen binnen het kader van de Halaga. En als er onverhoopt geen Halagische mouw aan valt te passen, dan heeft dat kennelijk zo moeten zijn.  En dan zijn er twee opties: 1: Ze accepteren de situatie en beseffen dat uiteindelijk alles Boven wordt bepaald en dit dus ook. 2: Ze worden ziedend van woede. Ik zal dan de boosheid over me laten afroepen om de lokale jonge rabbijn en zijn vrouw te sparen en geen bom te leggen onder zijn nog nauwelijks begonnen carrière.

Terwijl iedereen min of meer rustig achter de computer zit te wachten op de versoepeling van de corona restricties, mocht ik een verre vlucht gaan boeken met hopelijk een happy end, maar misschien ook niet.  En dus stopte ik even met mijn dagboek en ging vluchten en corona-eisen bekijken om even een dagje op-en-neer te gaan. Resultaat: voorlopig geen vluchten. En dus de jonge rabbijn gebeld en geadviseerd om het probleem voorzichtig te vermelden en uit te leggen dat Europese rabbijnen al drukdoende zijn om een oplossing te vinden.

Dus voor die mevrouw heb ik de spanning aanzienlijk kunnen inperken en voor de jonge rabbijn en zijn leerlingen precies het tegenovergestelde. Het blijft een wereld van uitersten. Maar ja, zo is het nu eenmaal. Bij de een breng ik rust en bij de ander hopelijk ook, maar nu nog even niet, helaas.

 

Gedurende coronatijd houdt Opperrabbijn Jacobs een dagboek bij voor het Joods Cultureel
Kwartier. NIW publiceert deze bijzondere stukken dagelijks op https://niw.nl/category/dagboek/