Bestuurder van vereniging productie varkensvlees.

Heeft Jacobs er weer een bestuursfunctie bij, hoor ik u denken. Bijna. Want als Iran lid kan worden van de vrouwencommissie van de Verenigde Naties die zich inzet voor de gelijkberechtiging van vrouwen en de bevordering van gendergelijkheid en empowerment van vrouwen, dan kan ik als rabbijn zeker ook lid worden van bovengenoemd (niet bestaand) varkensvlees bestuur! Ik heb soms het gevoel dat onze samenleving zotter en zotter wordt. Laat ik heel duidelijk zijn: als het doel is om op deze manier de vrouwenrechten in Iran te verbeteren, dan ben ik voor lidmaatschap van Iran van deze VN-vrouwencommissie. Maar ik vrees dat deze nobele gedachte ver verwijderd is van de realiteit. Een land waar zonder enige twijfel nog veel aan vrouwenrechten moet worden verbeterd, is gekozen in een VN-commissie ter bevordering van de rechten van de vrouw elders in de wereld!? En hoe stemde Nederland? Heeft ons land ook voor Iran gestemd? Buitenlandse Zaken geeft aan dat dat geheim is! Geheim? In onze democratie?

Vandaag was ik aanwezig bij de uitreiking van een Koninklijke Onderscheiding aan een van onze Joodse bestuurders. Twee burgemeesters waren aanwezig en beiden gaven duidelijk aan dat er in onze samenleving een gemeenschappelijk G’dsdienst overstijgend probleem is: polarisatie. Alles is gefocust op verschillen en naar hetgeen we gemeen hebben wordt nauwelijks gekeken. En los daarvan: de verschillen zijn dusdanig dominerend dat ‘het met elkaar oneens zijn’ automatisch betekent dat je elkaars vijanden bent. En als vijanden sta je uiteraard tegenover elkaar en zeker niet naast elkaar en dat betekent dus: polarisatie. Een virus, zoals een van de burgemeesters mij hedenmiddag toevertrouwde, dat veel en veel gevaarlijker is dan corona.

En daarom doen burgemeester Marcouch en ik pogingen om met de Vitesse supporters in contact te komen die meenden antisemitische liederen te moeten scanderen als voorbereiding naar een wedstrijd met de “Jodenclub” Ajax. Hoewel ik niet vermoed dat hier sprake is van echt antisemitisme, speelt hier wel een mengelmoes van onwetendheid, baldadigheid en beïnvloeding. En juist daarom wil ik met ze in gesprek. Ze stonden hun antisemitische “Hamas Hamas Joden aan het gas” te zingen op een brug. En die brug is precies waardoor ik me geroepen voel om het gesprek aan te gaan. Ik ben namelijk tégen polarisatie en vóór het bouwen van bruggen. Dat er altijd een kleine groep extremisten is waarmee niet te spreken valt, moge duidelijk zijn. Maar de grote meute? Die is niet per definitie extreem, maar wordt door polarisatie extreem gemaakt. En daar loert het grote gevaar en dus ook de uitdaging. Toen ik vanmiddag aanwezig was bij die uitreiking van de Koninklijke Onderscheiding ging mijn echtgenote na afloop van de plechtigheid in gesprek met een overlevende van de oorlog. Hij vertelt op scholen over de oorlog en onder andere dat zijn vader, in Duitsland woonachtig, naar de Polizei was gegaan, helemaal aan het begin van de naziperiode. Hij deed aangifte dat oproerkraaiers in zijn winkel de ruiten hadden ingegooid en de hele winkel hadden leeggeroofd. Maar de agenten lieten blijken dat ze dat niet als een probleem zagen omdat Joden, zoals hij, geen volwaardige mensen waren. Of ze het inderdaad meenden of niet, weet ik niet, maar ze verkondigden het wel en werden niet tegengesproken. En dus voel ik me nog meer gemotiveerd om met Marcouch het gesprek met die supporters aan te gaan.  En ook wil ik die overlevende in contact brengen met een medewerker van Herinneringscentrum Voormalig Kamp Westerbork opdat hij begeleiding kan krijgen bij het bezoeken van scholen omdat zij die het na kunnen vertellen steeds kleiner in getal worden en we hen moeten koesteren en hun verhalen vastleggen.

Soms word ik een beetje moedeloos vanwege mijn zedenpreken. Maar dan kijk ik even naar de Joodse kalender en wat zie ik? Het is vandaag 14 Ijar – Pesach Sjenie. Pesach? Ja Pesach, de Tweede Pesach. Als Joden in de tijd van de Tempel niet in de gelegenheid waren geweest om het Pesachoffer op tijd te brengen omdat ze niet thuis waren of onrein, dan konden ze een maand later het alsnog brengen. De les? Er bestaat een laat, maar nooit een te laat! En dus geef ik de moed absoluut niet op, we blijven strijden tegen polarisatie, antisemitisme en vooral vóór eenheid, tolerantie en wederzijds respect.

 

Gedurende coronatijd houdt Opperrabbijn Jacobs een dagboek bij voor het Joods Cultureel
Kwartier. NIW publiceert deze bijzondere stukken dagelijks op https://niw.nl/category/dagboek/