Joods worden is géén geneesmiddel.

 

 

Pesach zit er weer op. Acht dagen helemaal weggeweest van de gewone dagelijkse sleur. Nou ja sleur? Over afwisseling heb ik nooit te klagen gehad. Maar toch. Die acht dagen Pesach werden door mij gevoeld als een prachtig onbewoond eiland. Als ik terugdenk: wat een rijkdom, wat een geschiedenis, wat een ‘met jezelf bezig zijn’. Maar dan niet ‘met jezelf bezig zijn’ om jezelf te promoten en/of je bezittingen uit te breiden. Neen! Aan jezelf werken aan dat ongerezen matze gevoel, bescheidenheid, jezelf kunnen wegcijferen en tegelijkertijd er duidelijk zijn met al je capaciteiten wanneer er op jou een beroep wordt gedaan.

Vanuit Canada, Toronto, ben ik benaderd met het verzoek zitting te nemen in de Advisory Board van een mondiale organisatie die de strijd gaat aanbinden tegen antisemitisme en tegen iedere andere vorm van discriminatie, bijvoorbeeld in China. En tegelijkertijd wil die organisatie waar mogelijk Israël bijstaan in de strijd tegen BDS. Vandaag met de oprichter van deze organisatie een Zoom gesprek gevoerd. Het ziet er interessant uit. Ik moet nu een CV opsturen en een professionele foto voor als dadelijk de organisatie aan de pers wordt getoond. ‘

Ook nog een livestream gehad over Pesach met op YouTube al bijna 3300 lezers.

Maar, zoals gezegd, never a dull moment. Grote zaken en kleine kwesties. Wat is groot? Wat is klein?

 

Een telefoontje om 23:20 uur ’s avonds. Op zichzelf voor mij geen probleem. In principe moet een rabbijn dag en nacht beschikbaar zijn, maar toch. Een mevrouw die ik niet ken, in het buitenland woont maar van Nederlandse origine aan de lijn. Netjes vroeg zij of het nu schikte. Ik gaf aan dat ik met iemand in gesprek was aan de andere telefoon. Het is maar een korte vraag, gaf zij aan. “Ik ben niet Joods en wil u geen Halagische vraag voorleggen, maar een probleempje bespreken op ethisch gebied. Mijn rabbijn had mij naar u verwezen. Ik ben bezig om Joods te worden, maar mijn man staat hier niet achter. Adviseert u mij om door te gaan met de gioer – het toetredingsproces of om te stoppen?” In feite vraagt ze mij om even te beslissen voor haar, of beter gezegd om haar te adviseren, of ze wel of niet moet gaan scheiden! Onder het mom van een kort klein vraagje mag ik dus haar eventjes om 23:30 uur ’s nachts een richting aangeven! Hoe gestoord kun je het maken? En wat met haar man, vraag ik me natuurlijk af. Op mijn vraag hoe oud ze is, hoe lang getrouwd en of er kinderen uit het huwelijk zijn voortgekomen wordt netjes geantwoord. Bijna 25 jaar getrouwd en een zoon van 16 jaar die nog thuis woont. Mijn antwoord is altijd in dit soort gevallen: blijf wie/wat je bent. Maar de essentie: ik peins er niet over om een huwelijk kapot te gaan maken, want een van de twee partners wel Joods en de ander niet, maakt een complexe situatie die onhaalbaar is. Zij houdt wel sjabbat, hij niet? Zij eet wel koosjer en hij niet? Zij houdt zich wel aan de huwelijkswetten en hij niet?  Dus was mijn antwoord al heel snel: geen gioer gaan doen. En toen, zoals zo vaak bij dit soort vragen, kwam haar hele huwelijksproblematiek tot in de kleinste en meest privé-details aan de orde, om inmiddels 23:55 uur. Ze wilde in feite scheiden, van hem af.  Het Joods worden zou dan als het ware het excuus of het geneesmiddel zijn. Nou, ongeacht of deze vrouw wel of niet een eind aan haar 25-Jarig huwelijk wil maken en in het midden latend of ze wel of niet bij elkaar moeten blijven, laat ik me hier absoluut niet voor een karretje spannen. En dus liet ik haar niet uitpraten, raakte ze geïrriteerd en gaf ik aan dat ik nu het gesprek wilde beëindigen en mijn advies: lost u zelf uw huwelijksprobleem op. Als dat wel of niet gebeurd is, kunt u uw eigen rabbijn wellicht nogmaals benaderen over wel/niet toetreden tot het Jodendom. De persoon aan de andere lijn, die ik even on hold had gezegd voor een zeer kort vraagje, had inmiddels de hoorn neergelegd, begrijpelijk. En dus heb ik er twee boze mensen bij. De mevrouw die ik in het holst van de nacht niet even Joods wilde laten worden en de man die met mij in gesprek was aan de andere telefoon en die ik gewoon helemaal was vergeten.

 

 

Gedurende coronatijd houdt Opperrabbijn Jacobs een dagboek bij voor het Joods Cultureel
Kwartier. NIW publiceert deze bijzondere stukken dagelijks op https://niw.nl/category