Vreugde en verdriet, onbegrip en dankbaarheid. Zo is het leven nu eenmaal. Helaas?

Vreugde en verdriet, onbegrip en dankbaarheid. Zo is het leven nu eenmaal. Helaas?

 

Een telefoontje uit Australië. Via via was mijn naam bij hem, de journalist, gekomen. Hij is niet Joods, maar werkt voor een Joods programma op de TV. Hij had gehoord dat ik een bruggenbouwer ben, dat ik coalities probeer te vormen en groepen tot elkaar probeer te brengen met als doel om gezamenlijk te strijden tegen de secularisatie. Er zou een interview plaatsvinden via Zoom en er was een tijdstip afgesproken. Ik zit dus braaf achter mijn computer te wachten. Maar helaas, geen zoomcode en geen telefoontje. Een week later belde hij weer. Hij had mij verward met een ander die hij ook een interview wilde afnemen. Maar nu dus een nieuwe afspraak: maandag 3 mei. En dus krijg ik hem vandaag donderdag 29 april aan de lijn. Maar ik had uiteraard vandaag in mijn agenda niet vrijgehouden vanwege een afspraak op 3 mei. Enfin. Het zal mij benieuwen of hij maandag 3 mei wel/niet belt.  Ik vond het wel grappig en aan iets grappigs had ik vandaag wel even behoefte. Te veel narigheid, helaas. Een vrouw die geld nodig heeft, €250, om haar advocaat te betalen. Maar als ik aanbied om de advocaat rechtstreeks te betalen, wordt ze kwaad. Ze wil cash. Wat mij betreft: no way! Ik moet uiteraard de medemens vertrouwen en niet met achterdocht benaderen, maar ik twijfel wel aan de betrouwbaarheid van de vrouw en ik peins er niet over om iets onoorbaars te doen.

Dan de trieste mededeling dat de echtgenote van een goede vriend, een oud-EU-parlementariër (SGP), een voorvechter van Israel en strijder tegen antisemitisme, is overleden. Ik belde hem vandaag op om mijn medeleven te betuigen. Schrijnend.

En dan dit: Zelf ben ik een gelovige, moeder van 9 kinderen. En als ik "de levens golven" soms beklemmend voel, dan lees ik uw dagboek en in de psalmen, en noem bewust: de Allerhoogste, de Almachtige, juist om me afhankelijk op te stellen en mijn hulp daarvan te verwachten. Dank voor uw woorden van vertrouwen. Dank ook nog voor de Pesach-brief met uw wederom steunende berichten in deze moeilijke tijd. Uit de balans van zorgelijke en relativerende woorden, ontleen ik positiviteit en dat hebben we speciaal nu zo nodig. Nogmaals dank!

Zojuist heb ik gekeken naar NPO 3. Een uitzending over het huidige Nederlandse Jodendom in zijn volle breedte. Mijn Blouma en ik traden daarin ook op. Ik denk dat we goed overkwamen alleen werd ik aangekondigd als de Opperrabbijn van de ultraorthodoxe Joden in Nederland. En dat ben ik dus echt niet. Ten eerste omdat er in Nederland geen ultraorthodoxe Joden zijn en ten tweede haat ik het om in een hokje gestopt te worden. Ik beschouw mijzelf niet orthodox, niet ultraorthodox, maar gewoon Jood. Ik voel mijzelf in dienst van de Joodse Gemeenschap in haar volle breedte en gelukkig word ik ook zo beleefd. Maar verder een prima uitzending. De uitzending was nog maar net voorbij of de whatsapps vliegen binnen met reacties op de uitzending. Bijna allemaal positief. Waarschijnlijk zijn de negatieve in de spam box beland.

O ja, bijna vergeten, Ik had een afspraak met Jaap Sanders, de schrijver van het boek Adje Cohen. Ik heb het nog niet gelezen, maar wel al de nodige recensies gezien. Ik ben benieuwd, want deze man, een oud-verzetsstrijder en de oprichter van het Cheider, was een geweldige krachtige persoonlijkheid met een enorme moed. Ik heb veel van hem geleerd, waaronder het volgende advies: Als je ooit geld nodig hebt van een Stichting of van de lokale of landelijke Overheid, ga dan nooit alleen. Eén mens is een bedelaar, twee een delegatie! Daarover wil ik een prachtige waargebeurde geschiedenis vertellen, maar niet nu. Ik moet naar bed. Het is 23:30 uur, ik ben bekaf en ben al op vanaf 3:00 uur (neen niet vanmiddag 15:00 uur, maar vanaf vanochtend 3:00 uur!) Ik maak wel even een notitie dat in mijn volgende dagboek de geschiedenis zal worden verteld.  En net voordat ik stop: het afschuwelijke nieuws uit Miron! Twee van onze kleinkinderen lieten ons weten dat ze ook in Miron waren. De een was al vertrokken voordat het drama geschiedde. De ander, aan de dameskant, wachtte met vertrekken om de wegen niet te belasten voor de ambulances.

Vreugde en verdriet, onbegrip en dankbaarheid. Zo is het leven nu eenmaal. Helaas?

Gedurende coronatijd houdt Opperrabbijn Jacobs een dagboek bij voor het Joods Cultureel
Kwartier. NIW publiceert deze bijzondere stukken dagelijks op https://niw.nl/category/dagboek/