Discrepantie, tussen sjoel en vakantie. (rijmt!)

Sinds enige weken doe ik mijn snel-wandeling met een niet-Joodse vriend. En raad eens wat? Mijn niet-Joodse vriend vertelt mij dat als hij alleen wandelt, het aantal vriendelijk groetende voorbijgangers aanzienlijk minder is dan wanneer we samen wandelen. En dus is de conclusie dat er toch veel meer mensen zijn die Joden aardig vinden, dan ik dacht. Maar ja, sjabbat op weg naar de synagoge werden we uitgescholden en werd er naar ons gewuifd met een Marokkaanse vlag die een paar jongens op het voetbalveld kennelijk met zich mee droegen. Overigens wist ik niet dat het een Marokkaanse vlag was, maar mijn kleinzoon van tien heeft me dat verteld. Ik moet het ongetwijfeld ooit hebben geleerd, maar in de loop der tijd…Overigens is mij inmiddels ook de vlag van de PLO bekend en er zullen nog wel meer vlaggen komen naarmate onze buurtbewoners meer en meer worden gepolariseerd en vaker dus ons zullen toewuiven! Ik ben benieuwd wat ik nog te zien krijg.

Ik las nu even een pauze in. Ik had vanavond in alle rust dit dagboek zullen schrijven, maar eerst een gezeur met een echtscheiding. Een regelrechte ramp waarin mensen elkaar kapot proberen te maken. Waarom? Geen idee, maar het gebeurt wel. En dus mag ik helpen om zoveel mogelijk schade te beperken en de lijdende partij slapeloze nachten te besparen. Dan ook nog bestuurlijk gezeur. Goedbedoelende bestuurders die onderling ruzie krijgen. Diepere oorzaak? Corona! Wel een sjoeldienst, geen sjoeldienst, wel zingen, niet zingen.

Dan moet ik een toespraak van vijf minuten voorbereiden. Lijkt eenvoudig, maar dat is het niet, want ik moet de toespraak vooraf inleveren. Vier of vijf minuten heb ik zo volgepraat, maar dan achteraf bezien zijn de vijf minuten vol en heb ik eigenlijk niets gezegd.

Verder had ik wel voor volgende week zondag een bezoek aan Nijmegen vastgelegd in mijn agenda, alleen had ik kennelijk vergeten op te slaan en dus moet ik zondag om 15:00 uur in zowel Vuren alsook Nijmegen zijn hetgeen schier onmogelijk is. En dus ben ik enige uren bezig om de agenda-schade te herstellen en voor volgende week een sluitende agenda te maken.

Inmiddels is bovengenoemde pauze voorbij, ben ik vroeg opgestaan en haast ik mij om dit dagboek af te schrijven. Mijn hoofd is weer fris en komt er dus weer van alles boven.  Het herstel van corona heeft een aantal spanningen tot gevolg. Wel sjoel open, niet sjoel open. Wel een sociale kiddoesj na afloop van de sjabbat-dienst of is dit nog te vroeg. In een van mijn gemeenten heeft dit zelfs geleid tot het aftreden van een voorzitter! Jammer. Maar ik heb toch ook wel iets komisch mogen beleven. Met een lid van een Joodse Gemeente die voor corona af en toe de sjoeldienst op sjabbat bijwoonde, had ik een gesprek. Hoewel hijzelf dus niet in het bestuur zit, zit hij wel in de sjoelcommissie en heeft dus een bepalende invloed op wel/niet sjoel open. Wel/niet kiddoesj na afloop. Wel/niet zingen tijdens de dienst. Wel/niet etc. Hij legde me uit dat hoewel bijna alle sjoelbezoekers zij gevaccineerd, de ventilatie in die synagoge perfect is (je tocht bijna de sjoel uit!), de sjoel biedt ruimte aan een zeker honderd mensen en mag blij zijn als het vereiste quorum van tien wordt gehaald, maar toch, om het maar even op een RK-manier te zeggen: het commissielid is vromer dan de Paus! Ieder maar dan ook ieder risico moet worden uitgesloten. Er zat dus bij het onderhavige commissielid geen beweging in te krijgen en dus stopten we het gesprek over de sjoeldiensten en schakelden over naar de vakantie. Hij gaat naar Corsica en legt me uit dat ongeacht reisadvies, ongeacht geel, oranje, rood of zwart hij zich van al die onzin niets gaat aantrekken. Hij s immers al gevaccineerd en gewoon een beetje oppassen met handen schudden en handen wassen is voldoende. Ook die mondkapjes zijn bewezen onzin…. Ik hield maar braaf mijn mond, maar constateerde een discrepantie tussen zijn opstelling richting vakantie en richting synagogale diensten. Wel grappig.  Ik hol nu naar mijn auto, want een nieuwe werkdag is alweer begonnen. Een bezoek aan het hospice en daarna een gesprek in het Sinai Centrum met iemand die het (even) niet meer ziet zitten.