welkom terug

De twee weken vakantie van het NIW zitten er weer op en dus ook de twee weken dat ik rust heb genomen van mijn dagelijkse dagboek. Hoewel dagelijks? Het was al gereduceerd van dagelijks naar drie keer per week en nu ga ik verder met twee keer. En dus zal ik te lezen zijn op maandag en op donderdag. Waarom? Wel ik dacht dat dagboek-in-coronatijd inmiddels niet meer actueel zou zijn, maar helaas! Het corona-gezeur zit er voorlopig nog wel in. Dan maar weer dagelijks? Toch maar niet want als gevolg van mijn corona-dagboek verschijn ik nu al maandenlang drie keer per week op www.cip.nl met een 'levenswijsheid' in een speciale rubriek genaamd Rab&Rik. Het werkt als volgt. Ik (Rab) breng een gedachte uit de wekelijkse Thoravoorlezing en Rik stelt dan twee vragen over die gedachte die ik dan weer beantwoord. Daarnaast heb ik dus om de week een column in het echte (ik bedoel dus het papieren) NIW en bij de EJA (European Jewish Association) verschijn ik op facebook met een video van niet meer dan twee minuten. En dus wordt een dagelijks dagboek te veel voor mij qua tijd. Hoewel dit dagboek voor mij wel ook een soort therapie is. Ik word gedwongen na te denken over al hetgeen mijn dagelijkse revue is gepasseerd en mezelf tegelijkertijd kritisch te bekijken. Heb ik goed gehandeld en was mijn motivatie wel zuiver of was het weer ordinaire politiek gebaseerd op eigenbelang? Het schrijven van een dagboek van 800 woorden is eenvoudiger dan een NIW-column van 350 woorden en het meest lastig is dat videofilmpje van twee minuten. Dat klinkt misschien onlogisch maar het probleem is dat er in een mum van tijd twee minuten aan elkaar zijn gekletst zonder iets gezegd te hebben! En dus vragen die twee minuten de meeste tijd! En dus, vanwege de tijd, twee dagboeken per week!

Ondertussen heb ik in die twee weken mooie en minder mooie belevenissen gehad. (Doet me even denken aan Sara die na thuiskomst met de auto aan haar man zegt dat ze hem iets positiefs en iets negatiefs wil vertellen. Wat zal ik eerst zeggen? Het positieve of het negatieve? Begin met het goede nieuws, antwoordt haar man. Wel, zegt Sara enthousiast, de airbags van je Lexus werkten erg goed ... Ik wil beginnen met het negatieve. Woorden zijn van vitaal belang. Een goed en opbeurend woord kan troosten en tot steun zijn. Een verkeerd woord kan doden. Ik moest enige dagen in Engeland zijn. De reden is verder niet relevant maar de corona-bombarie er omheen wil ik delen. Ik ging met de auto op een ferry. Het ticket voor de overtocht was zo geboekt, maar daarna het test-theater.  Ik online gekeken welke test nodig is om de zee over te steken. PCR. Kosten? €130. Netjes betaald en een afspraak gemaakt. Een vriend attendeerde mij erop dat de test van €39 ook volledig voldoet aan de eisen der wet. Om 11:05 uur precies moest ik op het testbureau aanwezig zijn. Vooral niet eerder vanwege mogelijke besmetting.  En ik dus om 11:04 op de testlocatie verschenen. Vervolgens heb ik meer dan een uur in de rij gestaan! En toen waren we dan, na ellenlange papieren verklaringen over testen, verblijfsplaatsen en quarantaines te hebben ingevuld en ondertekend, op onze plaats van bestemming. Vier keer per dag werden we gebeld met de vraag hoe we ons voelden en waar we waren en om de dag controle aan huis of we nog wel aanwezig waren. En toen weer terug. Laat ik nu gedacht hebben dat terugkeren eenvoudig is zijn want ik ben immers volledig gevaccineerd en bovendien ben ik Nederlander. Mais non!  Ik had bij vertrek uit Nederland aan de marechaussee gevraagd waaraan ik moest voldoen om terug te kunnen en dat was duidelijk: u bent gevaccineerd en dat is voldoende. Maar het bleek toch gecompliceerder. Ik werd gebombardeerd door de Ferry compagnie met waarschuwen waaraan ik zou moeten voldoen. En nou komt het en toont hoezeer 'taal' kan beschadigen: enige keren per dag werd mij medegedeeld per sms, whatsapp en per e-mail dat ik, om terug te mogen keren, geacht werd aan te geven dat ik 1/ een urgente reden had om naar Nederland te reizen en die urgente reden moest officieel vallen onder de uitzonderingen. 2/ Mijn gevaccineerd zijn niet werd erkend door de NL Overheid als ik uit GB kwam en 3/ moest ik een negatieve PCR test aanleveren die niet ouder mocht zijn dan 24 uur voor vertrek. En dat 3/ was een lastige, want mijn ferry vertrok om 23:00 uur 's avonds. Ik zou dus pas de volgende ochtend naar een testbureau kunnen gaan en de uitslag zou mij binnen 72 uur per e-mail worden toegestuurd! Ik werd er gestoord van. Enfin, we zijn na een paar dagen GB en meer dan vijf testen met negatieve uitslag weer in Nederland, waar ik vriendelijk werd welkom geheten door onze Koninklijke Marechaussee. Alleen de ID moest ik tonen. Geen testuitslagen en zelfs niet mijn app waarop te zien is dat ik echt volledig ben gevaccineerd…Dat vriendelijke 'welkom terug in Nederland en een fijne dag" deden mij in een mum van tijd al het testgezeur vergeten.

Het was vandaag 9 Aw, herinnering aan de Verwoesting van de Tempel in Jeruzalem. Begin van de Diaspora. Een van de redenen van het ballingschap was 'haat zonder reden' en de reparatie daarvan is het tonen van 'belangeloze liefde'. Die vriendelijke woorden "welkom terug" waren daarvan een lichtend voorbeeld.

 

Gedurende de (post?) coronatijd houdt Opperrabbijn Jacobs een dagboek bij voor het Joods Cultureel Kwartier. NIW publiceert deze bijzondere stukken op https://niw.nl/category/dagboek/