Denk aan de Kristallnacht en vervolgens bestaat alle onzin niet meer.

Het was een zware week, waarin weer van alles door mekaar liep. Mijn gesprek van 50 minuten in de talkshow op de Kroatische televisie bleek veel succesvoller dan ik vermoedde. De reden dat ik had ingestemd om voor minder dan 12 uur naar Zagreb te gaan was, omdat de presentator aanwezig was geweest in Brussel bij een bijeenkomst van de EJA, de European Jewish Association, en ik dus niet zo goed kon weigeren. Had ik een goed gevoel bij deze 50 minuten? Neen, want het voelde als een verkwisting van tijd. Maar maandag jl. verdween dat verkwisting-gevoel. In Krakau, waar wij waren i.v.m. een symposium over de vraag of er voor Joden nog wel plaats is in Europa, kwam een rabbijn uit Montenegro mij vertellen dat mijn interview in de gehele Balkan gezien was door leden van de Joodse Gemeenschap. Dus gelukkig had ik mijn tijd niet verprutst. De tweede dag van het symposium was het bezoek aan vernietigingskamp Auschwitz-Birkenau. Wat zal ik zeggen? Ieder woord van schrijnende beschrijving, is er een teveel. Hoewel ik er al een paar keer eerder was, grijpt het me iedere keer weer aan. Het doel van Auschwitz was niet alleen de uitroeiing van het Joodse Volk, maar had ook duidelijk een financieel oogmerk. De oorlogsindustrie moest gefinancierd worden en daarvoor was alles toegestaan. Details weiger ik aan het papier toe te vertrouwen, te onvoorstelbaar, maar helaas wel de realiteit van het aardse antisemitisme-bestaan. En ondertussen gaan de gewone beslommeringen door. Een man die z’n ontslag heeft gekregen, volgens hemzelf ten onrechte. Een overleg met een vrouw die wil scheiden. Een schoonmoeder die slaande ruzie heeft met haar schoondochter. Mijn computer die om de een of andere reden te warm wordt en die blijft doorwerken ook nadat hij is uitgeschakeld. De HP Hulpdesk is ingeschakeld en volgende week wordt de laptop opgehaald door het reparatiebedrijf van HP. Gezeur met mijn kamer en een prachtig initiatief van het NIK om op zoek te gaan naar niet-joodse begraafplaatsen om te kijken of er Joden begraven zijn. En inderdaad, een flink aantal. En dus nu de vraag: gaan we de stoffelijke overschotten wel of niet verplaatsen? En dus: wat zegt de Halaga hierover? Ondertussen zit ik in de knel qua tijd. Het aantal aanvragen van leerlingen van Middelbare scholen die mij willen interviewen stijgt met de week. Van alles en nog wat speelt voortdurend in mijn gedachten. Ook gedurende de nachten welt er van alles in mij op en ben ik dus (te) regelmatig aan het malen. Maar in de folterkamers van Auschwitz, in de barakken van Birkenau,  in de gaskamer waar we doorheen liepen en waar mijn voorouders ook in waren gegaan en dood eruit waren gesleept, staande voor de galg waaraan zovelen waren opgehangen en …en…en…vergat ik al het dagelijkse gezeur. Ik had net de 160 deelnemers aan het symposium toegesproken en uitgelegd op de Herdenkingsplaats, dat hoewel het symposium keihard had opgeroepen tot educatie van de jeugd over de Shoa, moeten we hier niet zijn om te leren. Hier is ieder woord er een teveel. Het gezeur rond mijn kantoor in het gebouw van de Joodse Gemeente Amsterdam, mijn peperdure laptop die niet uitgezet kan worden, alles wordt een dikke nul, bestaat niet meer. En toen was ik dus, vandaag, weer thuis. Bekaf, ernstig vermoeid. Ik heb mijn bezoek aan Maastricht afgezegd en ga vanavond met Roger, de verse Honorair Consul van Israël, een stuk wandelen en bijpraten. We hebben elkaar al bijna een week niet gesproken. En ondertussen beginnen de klusjes en het gezeur weer. “Opperrabbijn gaat toch weer spreken op de SS-begraafplaats Ysselsteyn,” was de kop die ik verwachtte in de media. En die verwachting kwam al spoedig uit. Er zal nog wel meer geschreeuw komen. Laat ze maar komen, had ik al bij mezelf besloten. Een bacterie is bestrijdwaar, maar met een virus moet je gewoon geduld hebben en los daarvan: denk aan de Kristallnacht en vervolgens bestaat alle onzin niet meer.

 

Gedurende de coronatijd houdt Opperrabbijn Jacobs een dagboek bij voor het Joods Cultureel Kwartier. NIW publiceert deze bijzondere stukken op https://niw.nl/category/dagboek/