Goed WOB-nieuws, maar toch.

In de auto hoorde ik op de radio een discussie over de vraag of de huisarts wel of niet zich mag bezighouden met abortus. Hoewel het duidelijk moge zijn dat de Joodse wet, de halaga, fel tegen abortus is maar abortus verplicht (!) als het leven van de moeder in gevaar is, ben ik toch geïnteresseerd om de voor en tegen argumenten te volgen, speciaal als ik in de auto zit en behalve mijn blik op de weg te houden niets anders heb te doen. En zo volgde ik de discussie over de vraag of abortus uitsluitend in een zogenaamde abortuskliniek mag plaatsvinden of dat ook de huisarts deze ‘medische’ ingreep moet kunnen uitvoeren. Ik zet het woord ‘medisch’ maar even tussen aanhalingstekens omdat ik altijd dacht dat ‘medisch’ gekoppeld is aan genezen en pijnbestrijding, maar dit terzijde. Wat mij uiterst verbaasde is de opmerking van de huisarts die van mening was dat ook de huisarts abortus zou moeten kunnen plegen. Haar argumentatie was dat abortus erg persoonlijk is en het daarom van belang is dat de huisarts, die de patiënt goed kent, toegankelijker is dan de arts van een onbekende abortuskliniek. Om e.e.a. te verduidelijken bracht ze een voorbeeld. Een patient van haar was in verwachting maar wilde, zonder dat haar man dat zou weten, het kindje verwijderen, want ze hadden al vijf kinderen. De weg naar de abortuskliniek was dusdanig lang en ingewikkeld, dat uiteindelijk ‘helaas (!!)’ het kindje wel geboren is. Als ik een vals gebit zou hebben gehad, zouden mijn tanden uit mijn mond zijn gevallen. Ten eerste omdat voor ons, mijn Blouma en ik, er geen kinderen ‘helaas’ zijn geboren en ten tweede: hoe kan een arts willen meewerken aan een abortus in een situatie waarin er sprake is van een normale relatie tussen man en vrouw. Ze zijn met elkaar getrouwd, vormen een echtpaar. Het is dus niet zo dat uitsluitend en alleen de vrouw een baby verwacht, ook haar man. En dan, zonder hem erin te betrekken, abortus in overweging te nemen vind ik erg onethisch en haast discriminerend richting de vader. Natuurlijk weet ik en besef ik dat de moeder het kind negen maanden draagt en weet ik dat zwangerschap verdraaid zwaar kan zijn, lichamelijk en psychisch, maar toch heeft ook het ongeboren kind een moeder en een vader!

Waarmee we van doen hebben is een samenleving waarin waarden en normen zich voortdurend wijzigen. Er is sprake van een ethische golfbeweging. Dat kan soms goed uitvallen, zoals nu de alertheid tegen grensoverschrijdend gedrag. Dat daarvoor aandacht is, is geweldig. Eindelijk, hoor ik mezelf denken. Maar een tiental jaren geleden werd je tot randdebiel verklaard als je grensoverschrijdend gedrag afkeurde.

En als we dan toch de goede kant opgaan door (machts)misbruik keihard af te wijzen, wil ik graag aandacht voor de slavernij. Ik doel dan niet op ons Nederlandse slavernijverleden, dat gelukkig nu aandacht krijgt, maar ik vermeld nogmaals, want ik heb het al een paar keer te berde gebracht in mijn dagboeken, aandacht voor vrouwen nu en gewoon bij ons allen om de hoek! Vrouwen uit de Oostbloklanden die onder valse voorwendsels naar Nederland zijn gelokt en geheel onvrijwillig in de prostitutie zijn beland: de huidige slavernij! Wat doen we eraan? Of moeten we nog een decennium wachten tot we hiervoor oog hebben en de media er bol van gaan staan en het gebruik maken van deze onvrijwillige vrouwelijke slavinnen keihard gaan veroordelen en de misbruikers worden veroordeeld?

Het is nu 8 uur ’s ochtends. Mijn dag moet nog beginnen, maar mijn dagboek voor vandaag heb ik dus al bijna klaar. Bijna, want op de valreep ontving ik een bericht dat ik niet onvermeld mag laten. Het betreft een “Aanvullende verklaring Universiteiten inzake WOB-verzoek”. Ik citeer: “Universiteiten staan voor een veilig onderwijs-, onderzoeks- en werkklimaat voor al onze medewerkers en studenten. De signalen dat dit in het geding is gekomen door onze aanpak van het WOB-verzoek trekken wij ons aan en bevestigen dat een zorgvuldige beoordeling van het verzoek noodzakelijk is.” Goed nieuws, maar nog wel afwachten hoe het nu verder gaat verlopen.  Maar toch blijft het moeizaam en zorgelijk dat in eerste instantie het WOB-verzoek klakkeloos werd overgenomen. Maar ik moet nu niet zeuren: goed nieuws! Dank aan onze niet-joodse vrienden die zich voor en achter de schermen hebben ingezet om de Universiteiten tot de orde te roepen. Want GZD hebben we ook vrienden!

Gedurende de coronatijd houdt Opperrabbijn Jacobs een dagboek bij voor het Joods Cultureel Kwartier. NIW publiceert deze bijzondere stukken op https://niw.nl/category/dagboek/

 

Reacties

Populaire posts