Ik voel mezelf als een vuurtoren.

Door al mijn geschrijf bereik ik, tot mijn verbazing en vreugde, mensen uit de Joodse gemeenschap die Joods zijn, Joods blijven, maar ver weg zijn van hun roots, door allerlei omstandigheden. Mijn dagboeken zijn dan een soort vuurtoren, een lichtpunt, dat hen helpt de richting op te gaan die ze zo graag willen, maar tot op heden niet konden of niet wisten.

Ik breng Elsje weer even in beeld:

Elsje deel II.

Elsje stuurde mij vanochtend een bericht uit Israël. Het gaat heel goed met haar.

"Hallo rabbijn Jacobs, even een berichtje uit Israël van ons. We hebben het nog steeds heerlijk hier, genieten volop van kinderen, kleinkinderen en van het Heilige Land. Ik ben op 3 oktober begonnen met de Oelpan, 3 ochtenden per week, superleuk om te doen. Ze beginnen helemaal bij het begin en eigenlijk hoor ik in een andere klas, maar dan moet ik 5 dagen en dat vind ik te veel. Dus lekker rustig aan en: ben ik voor het eerst van mijn leven de beste vd klas😄.

Ik loop wel een eind vooruit in het boek waaruit we leren en krijg ander huiswerk mee dan de rest, dus dat is wel fijn. Het is hier een geweldig klimaat, zo heerlijk, bijna elke dag zon. We missen Nederland echt niet, we zijn zo op onze bestemming hier. Gaat alles goed bij jullie? Doe Blouma de hartelijke groeten van ons, en uiteraard ook voor u.

Elsje."

Voor het geval dat u niet (meer) weet wie Elsje is, ben ik in mijn verzamelde dagboeken en columns gedoken en zowaar vond ik Elsje in een van mijn columns uit januari 2021:

• Els vertrekt binnenkort naar Israël! Jarenlang zat ik iedere woensdag bijna twee uur in de trein om het groepje, waarin ze zat, Joodse les te geven. Ik had haar leren kennen door haar moeder. Een lieve maar zwaar zieke vrouw die de oorlog wel en niet had overleefd. Verslaafd aan de alcohol, kettingrookster, kon geen relatie vasthouden en was diepongelukkig. Een wandelende tragedie. En in die zieke entourage groeide Elsje op. Ik weet waarschijnlijk beter dan zijzelf hoe ze werd misbruikt, toen ze nog heel klein was. Met geen pen te beschrijven. Ze was een voorbeeldige leerlinge, snakte naar kennis en naar warmte. Onvoorstelbaar dat ze normaal was. Elsje werd ouder en krijgt een vriendje, een jongen die ook in dat groepje zat. Ze wilden trouwen. Ieder moet zelf beslissen met wie het verdere leven te delen, maar hier wilde ik toch, hoe onethisch ook, tussenbeide komen, als een soort vader. "Elsje, je verdient beter. Haast je niet, de ware komt echt wel, je bent nog zo jong." Ze hoorde me aan, ik denk dat ze me begreep, maar ze volgde me niet. En dus, enige jaren later heb ik hun de choepa gegeven en ze vanuit de grond van mijn hart al het goeds toegewenst.  Het gezin breidde zich uit, het leek allemaal zo mooi. Maar toen kwam er een abrupt einde aan het sprookje. Hun straat werd afgezet, een arrestatieteam deed een inval en manlief verdween voor jaren achter de tralies. Elsje bleef alleen achter met haar kinderen, contact met hem wilde ze echt niet meer hebben, maar, zo verzekerde ze me ongevraagd, ik zal als een vrome Joodse vrouw blijven leven, denk niet dat ik dat zal opgeven. Dat lukte haar enige jaren, maar daarna dwaalde ze af naar een sekteachtig gebeuren. Af en toe hadden we contact. Na jaren kwam er een nieuwe man in haar leven, die haar en de kinderen als een zorgzame man en vader behandelde. Bij de Brit Mila van hun gezamenlijke zoontje was ik aanwezig. Els wordt binnenkort vijfenvijftig, een intelligente krachtige vrouw met levenservaring. Heel lang was ze erg ver weg. Haar moeder kijkt vanuit de hogere sferen verheugd toe hoe haar nazaten,

ondanks alles, voor het Jodendom behouden blijven en op weg zijn naar het Heilige land. En ik ontving eergisteren een WhatsApp: Bedankt voor de Joodse lessen! Elsje.

Els, bedankt dat ik een schakeltje in je leven mocht zijn en daardoor een onderdeel van je aliya naar het Heilige land!