Mocht u werkzaam zijn aan een universiteit en het emotioneel erg lastig vinden.

De laatste dagen liet ik me volledig opzuigen door Oekraïne, de Nederlandse Universiteiten en de officieuze opening van de prachtige nieuwe sjoel van Amos. Onverwacht belandde ik donderdag om 16:30 uur bij de opening van die nieuwe sjoel. Naar ik begreep was niemand uitgenodigd vanwege corona, maar was iedereen welkom. En dus dacht ik: ik moet daarbij aanwezig zijn al ware het alleen maar om mijn respect te tonen richting rabbijn Menachem Sebbag en zijn echtgenote (die iedere keer als ze mij ziet weer schrikt omdat ik volgens haar zeggen sprekend lijk op haar vader!). Het was een mooie en waardige bijeenkomst die warmte, groei en bloei uitstraalde. Maar, zoals rabbijn Sebbag treffend formuleerde in zijn welkomstspeech, het gebouw bestaat slechts uit dode stenen, spijkers en cement. Het is aan de gemeenschap om er ziel in te blazen zodat het een levend bouwwerk wordt van een levende Joodse gemeenschap. Ik ben ervan overtuigd dat dat gaat lukken! Vanaf deze digitale plaats: mazzeltov!

Maar de donderdagavond en de vrijdag en ook weer vandaag, zondag, waren redelijk prut. Ik ben helemaal geobsedeerd door de toestand in Oekraïne en in Nederland. Door Joodse medewerkers van universiteiten word ik benaderd met de vraag hoe ze moeten en kunnen omgaan met de vragen die zij moeten beantwoorden. Vragen die duidelijk hun Jood-zijn tot iets problematisch maken. Ze moeten ‘bekennen’ dat ze, zijnde in Nederland, contact hebben gehad met Israël of met joodse instellingen in Nederland of misschien een gift hebben gedaan aan Simon Wiesenthal Stichting. Het is beschamend dat universiteiten dit W.O.B.-verzoek onder het mom van “wet is wet” gewoon aanvaarden. Gelukkig zijn er die dit W.O.B.-verzoek weigeren te accepteren, maar het is een piepkleine minderheid. De meerderheid schijnt vooralsnog de makkelijkste weg te kiezen, de weg van de minste weerstand. Dat hiermee Joodse overlevenden en hun nazaten, opgegroeid in de schaduw van de jaren ’40-’45, diep kwetsen, lijkt dus duidelijk irrelevant. Mocht u werkzaam zijn aan een universiteit en het emotioneel erg lastig vinden om de vragenlijst te beantwoorden en mocht u denken dat mijn luisterend oor hierbij behulpzaam kan zijn: schroom niet en bel me voor een afspraak (06-53674929), een zoom gesprek of bereik me per e-mail rabbi.jacobs@planet.nl. Het antisemitisme bloeit weelderig in mijn Nederland. Ik zal u niet vertellen wat ik allemaal denk, maar blijven zal ik omdat een kapitein zijn zinkende schip niet mag verlaten en ik toch nog hoop dat het tij zal keren, hoewel ik bijna zeker weet dat het ijdele hoop is.

Ik blijf dus, gelijk mijn rabbijnen in Oekraïne ook op hun post blijven nadat ze gisteravond, na het einde van de sjabbat, een zoom-vergadering hebben gehad en allen eendrachtig besloten hebben om op hun post te blijven en hun gemeente niet te verlaten en al helemaal niet aan het lot over te laten. Maar dat de situatie zorgwekkend is, moge duidelijk zijn. Het is niet voor niets dat Israël zijn burgers oproept om per direct naar Israël terug te keren.  Een paar keer per dag spreek ik een aantal rabbijnen uit Oekraïne om te steunen en te tonen dat ik ze niet ben vergeten! Ondertussen heb ik nog steeds het plan om op 9 mei naar Oekraïne te gaan voor mijn halfjaarlijkse Oekraïne-reis. We zouden, en hopelijk ook zullen, een reis hebben met gulle gevers. Christenen voor Israël wil weer een actie opzetten om gelden te vergaren voor de vele projecten verspreid over geheel Oekraïne. Vertrek zal op maandag zijn en de groep, die nog gevormd moet worden, zal dan op zaterdag terugvliegen. Omdat ik uiteraard niet rijd en vlieg op sjabbat, heeft onze onvermoeibare Koen Carlier, die de leiding heeft van Christenen voor Israël in Oekraïne, voor Blouma en mij de zondag en de maandag, als de anderen al zijn teruggekeerd in Nederland, alvast vastgelegd om naar Joodse gemeenten te gaan waar we nog niet eerder waren en waarmee Koen dus ook tot nu toe geen contact heeft kunnen krijgen omdat de Joodse gemeenschap niet weet wie die organisatie van Christenen voor Israël uit Nederland is. En dus ben ik de koppelaar tussen Koen en de plaatselijke rabbijn om te verklaren dat alles koosjer is, want dat is het! Maar ondertussen is de situatie in Oekraïne onvoorspelbaar en ga ik er gewoon van uit dat ik op 9 mei naar Kiev vlieg, gewoon met de KLM en gewoon mijn opdracht in Oekraïne kan uitvoeren.

Maar voor nu:  Mocht u werkzaam zijn aan een universiteit en het emotioneel erg lastig vinden……

 

Gedurende de coronatijd houdt Opperrabbijn Jacobs een dagboek bij voor het Joods Cultureel Kwartier. NIW publiceert deze bijzondere stukken op https://niw.nl/category/dagboek/