Ik kreeg de Bisschop op het juiste pad!

Het is Poerim. Maar het is dit jaar redelijk dubbel. Wel verkleden, niet verkleden? Uitbundig vieren of ingetogen? Wel of niet dansen en de overwinning van de Jood Mordechaj over de snode Haman vieren als er nu bitter weinig valt te vieren? Wel of niet de Poerimgrollen, waarin altijd weer wordt ingetuimeld omdat een echte goede grap erg dicht bij de waarheid behoort te liggen. Zo niet, dan is het een grap, maar geen goede!

Ik heb me dus dit jaar niet verkleed. Mijn persoonlijke keus. Reden: de Joden in Oekraine verkleden zich dit jaar ook niet. Hun sjoels bestaan nog nauwelijks meer en ze hebben wel wat anders aan hun hoofd dan verkleden. Maar toch wil ik iets met u delen over een verkleedpartij in Oekraïne:

Koen Carlier en zijn team zijn voor mij de helden van Christenen voor Israel die dag en nacht tussen de bombardementen door Joodse Oekrainers over de grens rijden om ze een veilig thuis in Israël te verschaffen. Tranen van ontroering wellen in mij op als ik denk aan het gevaar dat ze vrijwillig op zich nemen om ons te redden. Drie weken geleden, een kwartier voor het begin van de sjabbat, vroeg Koen mij in een whatsapp of het toegestaan is om op sjabbat door te gaan met zijn reddingswerk. Mijn reactie was dat het niet mag, maar moet. Toen mijn Blouma zijn vraag hoorde moest ze meteen denken aan haar grootvader, Jesaja Shapiro, geboren in Soemi – Oekraïne en omgekomen bij het beleg van Leningrad door uitputting en honger, nog geen 50 jaar oud. Hij had kunnen vluchten maar heeft dat niet gedaan om de achterblijvers te helpen met onderduik of ontsnappen. Onder hen vele jonge Joodse mannen die als kanonnenvlees het leger van de Sovjet-Unie in moesten en uiteraard hun Joods religieuze leven konden afschaffen, want het dienen van G’d was crimineel. Een van zijn nichtjes, een weeskind, was pas getrouwd. Maar het geluk was maar van korte duur want al snel werd het te gevaarlijk voor haar man en met hulp van oom Jesaja ‘verdween’ hij. Oom Jesaja gaf haar geld om een treinkaartje te kopen om de hel te ontvluchten. Als ze eindelijk een treinkaartje heeft verworven en twee weken later de trein kan nemen, komt ze huilend bij haar oom. De datum van de riskante treinreis naar de hopelijke vrijheid was op een sjabbat en dus kon ze niet weg. Maar oom Jesaja gaf haar duidelijk te verstaan dat ze die sjabbat niet met de trein mag reizen, maar moet. Oom heeft haar zelf naar het station gebracht. Ze was in blijde verwachting, maar het woord blijde was met veel verdriet omringd, want ze stond alleen op het perron, zonder haar prille echtgenoot. Oom ging mee de trein in en toen de conducteur floot en hij de trein uit moest zei hij tegen zijn nichtje: dadelijk komt een oud vrouwtje naast je zitten. Zeg niets tegen haar, maar wees niet verbaasd als haar stem lijkt op de stem van je man.  Het nichtje en haar verklede oude vrouwtje hebben in Israel een gezin opgebouwd en vele nazaten gekregen. Taiby Camissar uit Amstelveen, de vrouw van de Chabad-rabbijn voor de Israëliërs, is een van hun kleinkinderen!

En nu naar het heden: Bisschop Herman Woorts van het Aartsbisdom Utrecht en mijn persoon waren samen vorige week zondag aanwezig bij de plechtigheid vanwege de situatie in Oekraïne op het militaire Ereveld in Loenen. Doodstil voor Vrede, was het thema. Voorafgaand aan deze bijzondere middag, die eindigde met de Taptoe en twee minuten doordringende stilte, zat ik in de auto van het Bisdom met als chauffeur de Bisschop himself. Nou was het weliswaar nog geen Poerim, maar toch was het de omgekeerde wereld. De Rooms Katholieke Kerk heeft het bekeren van Joden afgeschaft in 1965 en sindsdien is er voortdurend gewerkt aan een positieve waardering en hechte band.  En dus, geloof het of niet, heb ik, met Poerim in mijn gedachten, van de gelegenheid gebruik gemaakt om de rollen maar eens om te draaien en besloten om de Bisschop op het juiste pad te krijgen, nadat eeuwenlang er geprobeerd is om ons te bekeren. En, trouwe lezer van mijn dagboek: het is gelukt! Na enig tegengesputter heeft de Bisschop toegegeven, zijn dwaling erkend en gekozen om de door mij aangegeven richting blindelings en vol vertrouwen en vanuit vriendschap te volgen.

En dus, met slechts enkele minuten vertraging vanwege de wegwerkzaamheden, kwamen we samen eendrachtig en goed aan bij het militaire Ereveld in Loenen en kon de plechtigheid beginnen.