De spanning moet voor hen, ook voor Esty, slopend zijn.

 

Over afwisseling heb ik niet te klagen! Een dochter van een moeder die de oorlog nauwelijks had overleefd wil financiële hulp, een uitkering. En terecht, want haar leven is zwaar beschadigd door een ernstig zieke moeder. En waarom ze zo ziek was? Direct resultaat van een zeer traumatische onderduik. En dus benadert de dochter mij om te kijken wat ik hierin kan betekenen. En dan komt het netwerk weer boven drijven en verwacht ik dat er binnenkort een telefoontje gaat vanuit de hulpverlening naar Israël waar Elsje woont. Wie Elsje is? Dat is die dochter waarover ik al eens een column in het NIW heb geschreven.

Inmiddels heb ik de wijkagent gesproken en hem gevraagd of hij al een gesprek heeft geregeld met de ouders van het knaapje dat mij enige maanden geleden op de terugweg van sjoel heeft nageroepen ‘Free Palestine’. De wijkagent had het gesprek niet geregeld omdat het niet meer nodig was, naar zijn zeggen, want ik had zelf al uitgebreid met de ouders gesproken. Helaas ben ik me daarvan niet bewust en dus verzocht ik de wijkagent om na zijn vakantie de ouders nogmaals te benaderen. Want: of de ouders hebben gelogen, of de wijkagent vergist zich of ik lijd aan geheugenverlies. Maar in alle drie de gevallen is een gesprek (alsnog) zinvol. Vrijdag, toen ik mijn dagelijkse snel-wandelingetje maakte, werd ik door een paar jongetjes benaderd met de vraag of ik Israël ben. Ik heb dat knaapje van 9 of 10 jaar netjes geantwoord dat ik Nederland ben. Dat was kennelijk niet overtuigend genoeg want hij begon me vervolgens toe te schreeuwen dat Israël slecht is en Palestina goed om daarna weg te rijden met de kreet: Free Palestine! Ik besef dat schelden geen pijn doet, maar wat doet dit snotaapje over zo’n jaar of zes? Blijft het dan ook bij schelden? Wat moet ik hiermee? Wijkagent? Stadhuis? Politiebureau? CIDI? Naar de school gaan van dit jongetje? Mocht u denken dat ik overdrijf of het verkeerd heb gehoord: ik liep niet alleen, maar in gezelschap van een niet-joodse kennis die iets met mij wilde bespreken. In plaats van achter een bureau of in de woonkamer heb ik nogal eens de gewoonte om wandelend te vergaderen. Zeer aanbevelingswaardig! Praat ontspannend en is gezond. Speciaal als je wordt uitgescholden! Het probleem dat op de agenda stond van ons mobiele (niet de telefoon!) overleg, werd naar volle tevredenheid opgelost.

Vrijdagochtend krijg ik een telefoontje uit Israël van ons secretariaat. De RCE, Rabbinical Center of Europe, is een soort vakbond voor EU-rabbijnen. Ons hoofdkantoor bevindt zich in Brussel tegenover het Europese Parlement en we hebben ook een kantoor in Jeruzalem. Ik schrijf ‘ons’ hoofdkantoor omdat ik in het bestuur zit van de RCE. Ik word dinsdagochtend om 11 uur in Parijs verwacht voor een bespreking. Details van de bespreking verwerk ik in mijn volgende dagboek. En dus in allerijl een peperduur ticket geboekt.

Ook heb ik vrijdagochtend overleg gehad met rabbijn Vorst over volgende week vrijdag. Er vindt dan de herdenking plaats van het eerste transport 80 jaar geleden van Westerbork naar Auschwitz. Rabbijn Vorst zal daar, als overlevende, kadiesj uitspreken. Ik mag zijn secondant zijn.

En toen, om 20:25 uur vrijdag: naar sjoel! Eindelijk rust en eindelijk sjabbat. Dadelijk naar Nijmegen voor de onthulling van een grafzerk en daarvoor nog even een pastoraal bezoekje. Vanavond in Antwerpen een bespreking. 

Over afwisseling dus niet te klagen!

Maar afwisseling is ook relatief. Mendel, u kent hem inmiddels, de rabbijn van Mariupol, was dus dinsdag jl. ‘even’ uit Israël naar Roemenië gevlogen om vervolgens met de auto via Moldavië naar Oekraïne te rijden. Bestemming Charkov waar hij een acht dagen jonge baby de Brith Milah heeft gegeven. Ik had hierover al geschreven. De reis naar Charkov was onvergelijkbaar gevaarlijker dan mijn KLM vlucht naar Parijs en duurde geen 1½ uur maar meer dan twee dagen. En de beproeving van lange wachttijden op Schiphol vallen volledig in het niet bij het wachten voor allerlei controleposten, wegversperringen en grensovergangen.

Na die Brith Milah is hij naar Kiev gegaan, ook niet naast de deur maar een tocht van 11 uur, voor de volgende besnijdenis op vrijdag en onderweg heeft hij ook nog ‘even’ dienstgedaan als kohen, afstammeling van de Hoge Priester Aharon, om een eerstgeborene los te kopen. Wat dat precies is? Kijk op https://mens-en-samenleving.infonu.nl/religie/32555-piedjon-pidyon-haben-loskoping-van-de-eerstgeboren-zoon.html 

Sjabbat was rabbijn Mendel in Vennytsja en vandaag rijdt hij vanuit deze Oekraïense stad via Moldavië naar Roemenië om vervolgens naar Israël terug te vliegen aan het eind van de dag.

Morgen, maandag, hebben Esty, Blouma, Mendel en ik overleg per zoom. Waarover? Blouma en ik hebben het gevoel dat het hun tot steun zou kunnen zijn. Even gezellig! Want mijn baantje moge dan afwisselend zijn, maar zijn afwisselend en de mijne zijn niet te vergelijken! De spanning moet voor hen, ook voor Esty, slopend zijn. Maar ze gaan door! En juist daarom hebben we een zoom thee/koffiepauze ingelast. Even gezellig over koetjes en kalfjes en hun zo nodig een luisterend oor bieden. We denken dat ze daar wel aan toe zijn. En zo niet, nog beter!