Gezin in Gevaar!

Na bijna twee weken Beekbergen, waar ik de rabbinale scepter zwaaide over het kasjroet, de toespraken en de sjioerim, zijn we weer thuis. Het was een fijne tijd. Werk en geen werk, rabbijn en toerist. De eerste dagen smachtte ik naar ons van airco voorziene eigen huis, maar naarmate de koelte meer van zich liet voelen, was het goed om even weg te zijn. Een ander publiek en een andere omgeving. Mijn toespraken en sjioerim zijn gewoonlijk afgestemd op een Joods publiek dat Joods is, maar qua kennis nog wel enige verbetering kan gebruiken. Dat impliceert helemaal niet dat het houden van een toespraak dan dus veel eenvoudiger zal zijn, maar het tegendeel is waar. Want als de toehoorder de ‘taal’ beheerst kan ik in mijn/hun eigen ‘taal’ uiteenzetten. Maar als de toehoorder, die de taal niet beheerst, maar intellectueel niet onderdoet voor degene die de taal wel beheerst, moet ik zowel de materie uiteenzetten en tegelijkertijd ook vertalen. Ik hoop dat ik duidelijk ben. En dus had ik het met mijn toespraken makkelijker dan in mijn gewone rabbinale Nederlandse dagelijkse leven.

Helaas waren er ook uiteraard een paar minder plezierige stoorzenders. Een nog jonge man met wie het fysiek helemaal niet goed gaat. Of ik hem even wilde bezoeken. Uiteraard gedaan, want een rabbijn hoort geen vakantie te hebben, maar dit soort ‘einde-levens-gesprekken’ zijn en blijven belastend en luisteren naar ieder woord. Dat ik hiervan gedeprimeerd raak is natuurlijk niet professioneel, maar onberoerd blijven moge dan wellicht professioneel zijn, maar is naar mijn mening toch ongewenst en bovenal geen teken van menselijke betrokkenheid.

19 Januari jl. was ik de hele dag opstap met een cameraman, een regisseuse en een presentatrice. Brunssum in Zuid-Limburg was de bestemming. Een indrukwekkende reportage was het resultaat. Zo indrukwekkend dat mijn dochter in Londen, die een school met een speciale onderwijsmethode leidt, erop aandrong om de reportage van een Engelse ondertiteling te voorzien, opdat ook Londen, die nagenoeg niets weet over de oorlog, te bereiken.

Abba, dit moet een Engelse ondertiteling krijgen want deze belangrijke geschiedenis verdient mondiale aandacht. En dus heb ik mijn trouwe secretaresse en assistent het programma laten vertalen en was Christenen voor Israël bereid om die vertaling onder de Nederlands gesproken film te krijgen. En zie en klik hier voor het resultaat: https://www.youtube.com/watch?v=fE6kLCC596E

Wat was de boodschap van de reportage over Brunssum? Brunssum weigerde mee te doen met het normaal van toen: zwijgen, wegkijken of actief meewerken met de nazi’s.  Brunssum als collectief en als individu weigerde als een kudde de verkeerde kant op te lopen, richting verraad en moord. In Brunssum is niet één Stolpersteine geplaatst omdat niet één Jood uit Brunssum vermoord is. Brunssum had gedurende de oorlog aanzienlijk meer Joden dan voor de oorlog, want meer dan tweehonderd Joodse kinderen die uit de Hollandsche Schouwburg werden gered zaten daar verborgen.

Aan het eind van de documentaire vraagt de niet-joodse presentatrice zich af hoe zij gehandeld zou hebben. Zou zij de moed hebben gehad om haar leven te riskeren en het leven van haar dierbaren, om Joden te redden. Een oprechte vraag van een eerlijke jonge niet-joodse vrouw.  Ze zette mij aan het denken. Wat zou ik gedaan hebben?

En dus zeg ik volmondig, na enige kort denkwerk, dat ik bereid zou zijn geweest om een medemens die met de dood wordt bedreigd onderdak te verlenen, ondanks de risico’s, want de mens moet mens blijven, ook als de kudde volledig ontspoort, want daartoe zijn wij op Rosj Hasjana geschapen

Kuddegedrag, zien we niet uitsluitend in oorlogen.

In een advertentiebijlage van het Reformatorisch Dagblad, waarop mijn Blouma mij attendeerde, werd opgeroepen om aan Dennis Wiersma, Minister voor Primair en Voortgezet Onderwijs, te verzoeken om te stoppen met het promoten van seksuele zonden op onze scholen. Nou ben ik zelf niet zo’n gebruiker van het woord zonden, maar in essentie ben ik het wel eens met de oproep. “Het geslacht bij de geboorte” bepaalt niet “op wie je verliefd kunt worden”. De docent moet daarom het kind “stap voor stap” aanmoedigen “tot verrassende inzichten te komen van hun eigen mogelijkheden”. Dit zou al aan kinderen van zes jaar moeten worden onderwezen! Ik ben fel tegen discriminatie van ieder medemens. Discriminatie vanwege ras, geloof, afkomst en zeker ook vanwege geaardheid, moet keihard worden aangepakt. Maar wanneer het gaat om LHBT etc. slaat, mijns inziens, de kudde door. Ik voel me bijna schuldig dat in mijn optiek het gezin de hoeksteen van de samenleving was, is en moet blijven! Maar, ik beken dit heel eerlijk, met lood in mijn schoenen (momenteel vanwege de hitte sandalen), schrijf ik hier mijn mening neer. Een mening die tegen de richting van de kudde indruist. Ik verwacht een storm van protest, misschien wel een rechtszaak. Maar toch heb ik gemeend dit te moeten uiten en mijn steun te betuigen aan de oproep van de Stichting Gezin in Gevaar.