Na het vasten: een staakt het vuren en een vlag met hakenkruis.

Hoewel het vandaag een erg nare dag was, negen Aw, de langste vastendag van de Joodse kalender en tevens de meest trieste, het begin van de ballingschap met alle vervolgingen als resultaat, voelde ik ook, al reflecterend, lichtpunten. Maar eerst maar even de duisternis: Israël ligt weer onder vuur. Ik leef mee met de inwoners van Gaza. Vreemd denkt u, maar toch is dat zo. De veroorzaker van mijn medeleven met de inwoners van Gaza is Amnesty International. Amnesty International heeft namelijk Oekraïne veroordeeld vanwege het beschieten van de Russen vanuit plaatsen tussen de burgers, hetgeen tegen het oorlogsrecht schijn te zijn. Overigens snap ik dat oorlogsrecht niet, want geen hond ter wereld zal zich in een oorlog daaraan houden! Ik weet dat Oekraïne inderdaad zich hieraan schuldig maakt, maar dit terzijde. Waarop ik nu zit te wachten is dat Amnesty International de Jihad-Gaza, of hoe die club gangsters ook mogen heten, zal veroordelen, want zij beschieten zonder enige twijfel, zichtbaar gefotografeerd, ook vanuit de dichtbevolkte wijken waar onschuldige burgers wonen die letterlijk geen kant op kunnen. Maar zo’n veroordeling zal niet komen, want alles met betrekking tot Joden en Israël ligt anders. Ik ben trouwens benieuwd naar het Nederlands Dagblad, hoe die zullen reageren en of zij de compromisloze Zionisten met grote zwarte krantenkoppen zullen veroordelen of dat zij bereid zijn de waarheid neer te schrijven of, en dat verwacht ik, er gewoon geen aandacht aan te besteden. U ziet, mijn teleurstelling richting de christelijke ND, is nog niet geweken.

De herdenking van de genocide in 2014 op de Jezidi’s donderdag jl. zit ook nog vers in mijn gedachten. Kinderen die als slaaf of slavin worden verhandeld en de wereld kijkt toe. De wereld zal uiteraard Israël wel veroordelen, maar geen oog voor de inwoners van die wijk in Gaza. Geen woord over de schatrijke criminele leiders die de gewone meestal straatarme mensen gebruiken voor hun haat tegen Israël, door vanuit hun dichtbevolkte buurt Israël te belagen met honderden en honderden raketten en zelf de meest riante huizen bewonen ver weg van oorlogsgeweld.

Naar de lichtpunten:

 

Beste meneer Jacobs,

Het was een eer om u te ontmoeten op de herdenking van Jezedi-genocide. Graag wil ik u bedanken voor uw bijdrage als spreker. Het was een interessant gesprek en het is belangrijk om het over dit onderwerp te blijven hebben. 

Hopelijk kijkt u ook goed terug op de herdenking van Jezedi-genocide. 

Nogmaals bedankt.

Met hartelijke groet,

Dit bericht is voor mij een lichtpunt, ik mocht iets voor ze betekenen. Maar ook ontving ik van de leiding van Nationaal Monument Kamp Amersfoort een e-mail:

Geachte rabbijn Jacobs, bij een inspectie vanmiddag bleek het twee weken geleden gereinigde monument er uitstekend bij te staan. Bijgevoegd een foto. Met vriendelijke groeten, Floris van Dijk

Ik herinner me niet dat ik ooit na afloop van een bekladding een foto opgestuurd heb gekregen van het monument dat weer schoon is gemaakt! En de inzet en betrokkenheid van de nieuwe directie is hartverwarmend. Binnenkort heb ik een gesprek met de nieuwe directeur en gaan we proberen te achterhalen wat er vooral na de oorlog in en rondom Kamp Amersfoort heeft gespeeld. Want dat er e.e.a. heeft gespeeld staat buiten kijf. Details zal ik hier niet neerschrijven, maar er gaat onderzocht worden wat aan naoorlogse politiek hier heeft gespeeld. Nooit zal ik vergeten dat, daags na de officiële inwijding van het herdenkingscentrum Kamp Amersfoort, ik aanwezig was in de gevangenis in Groningen waar een monument werd onthuld ter nagedachtenis aan de ex-politieke gevangenen die daar waren vermoord. Naast mij in Groningen zat een oud-militair met een waslijn aan medailles. Hij was de dag tevoren aanwezig bij de opening van het herdenkingscentrum Kamp Amersfoort en bleek zelf in Amersfoort gezeten te hebben. Op mijn vraag wat er na de oorlog speelde rond kamp Amersfoort vertelde hij mij toen dat bepaalde gebeurtenissen dusdanig negatief zijn, dat mensen die meenemen in hun graf.

De tentoonstelling die er nu is in Kamp Amersfoort is imponerend! Een lichtpunt. En ook de erkenning dat er in Amersfoort toentertijd geen zevenhonderd maar tweeduizend zevenhonderd Joden hadden gezeten.

Nog een lichtpunt is het telefoontje van het hoofd van de wijkagenten in mijn woonplaats nadat ik in dit dagboek mijn beklag had gedaan over een snotaapje dat mij meende te moeten vertellen dat ik “Israël” ben en vervolgens “Free Palestine”. Hij wil kijken hoe we dit breder kunnen aanpakken. Dat breder had voor mij niet gehoeven omdat er überhaupt tot nu toe niets werd gedaan.

Hoe ben ik deze vervelende, nare en lange vastendag doorgekomen? Uitgaande sjabbat om 23:15 uur was er sjoeldienst in Amersfoort en uiteraard was ik daar aanwezig. Vanochtend was ik in Eindhoven om daar naar sjoel te gaan en ook een toespraakje te houden en tenslotte voor het middaggebed naar Almere. En nu dus: einde van de Drie Weken (de treurweken) en nadat ik meer dan 24 uur heb gevast, niet gegeten en niet gedronken, lees ik dat er in Israël een staakt het vuren is bereikt en dat er niet ver van ons vandaan een vlag met hakenkruis op het viaduct boven de A1 is opgehangen