Rust Rust.

Het is nu inmiddels 23:00 uur en nu pas ga ik mijn dagboek schrijven. De reden? Ik ben net klaar met de helft van mijn dagelijkse snel wandeling en voel me al een stuk beter en goed genoeg om dit dagboek gezellig te houden. Ik was nog nauwelijks opgestaan vanochtend, had online met mijn chawer, zoals iedere ochtend in de vroege uurtjes nog voor het dawenen (ochtendgebed) zullen lernen, maar toen kwam er een naar telefoontje binnen waarmee ik acuut aan de slag moest. En dus viel het lernen in het water en kwam ik ook nog te laat in sjoel. Doordat het gezeur mij persoonlijk raakte (is niet professioneel!) heb ik ook nauwelijks ontbeten. We vertrokken wel op tijd naar Maastricht voor de obsjerenisj van de zoon van rabbijn en rabbanit Cohen uit Maastricht. Mijn ontbrekende ontbijt kon ruimschoots worden aangevuld met de catering bij de obsjerenisj. Iedere sjabbat hebben de Cohennen vol-huis. In de sjoel is slaapruimte voor sjabbat en de maaltijden worden dan in huize Cohen genuttigd. Dit heeft dus even niets te maken met de obsjerenisj, maar mag wel eens gezegd worden. Tussen Beekbergen en Maastricht en tussen Maastricht en Beekbergen was ik bezig met twee moeizame los van elkaar staande problemen. Beide problemen heb ik niet kunnen oplossen. Dan daar doorheen nog een mevrouw die in een psychiatrisch ziekenhuis zit en zich, heel begrijpelijk, heel eenzaam voelt. Omdat ze niemand heeft en zich erg alleen voelt heb ik haar eens aangeboden dat ze me altijd mag bellen: en aldus geschiedt dagelijks. Ik heb daarmee geen moeite. Wel dus met die andere problemen die mijn hele dag door mijn hoofd bleven met een depressieve gemoedstoestand als resultaat. En dat deugt niet! Ivdoe en Hashem besimcha - Dien G’d met vreugde! Ik heb dus nog wel een en ander aan mezelf te verbeteren tot Rosj Hasjana– Joods Nieuwjaar om mijn neiging tot depressiviteit onder controle te krijgen. Dat ik hiervan doordrongen ben is overigens een goede zaak, want, zoals de Talmoed aangeeft, als de ziekte bekend is, is er sprake van een halve genezing!

Door de vetes en de daaraan voor mij gekoppelde gemoedstoestand, was ik bijna vrijdag vergeten en de prachtige sjabbat. Vrijdag werd ik om 9:30 uur in Nijkerk verwacht en om tien uur na o.a. mijn toespraak, werd het startschot gegeven voor de fietstocht. Het was een sponsor-fietstocht die tot doel had om een fiets te kopen voor een fysiek gehandicapte inwoner van een groot tehuis voor medemensen met een lichamelijke beperking. Van de fietstocht fietste ik bijna direct de sjabbat in.  Sjabbat was geweldig. Wat een sfeer! Wat een saamhorigheid en wat een vreugde. Ik houd het vandaag kort want ik ben dus erg moe en heb drie mooie foto’s. Soms vertellen beelden meer dan woorden.

Nu dus snel het tweede deel van mijn snel-wandeling en dan bed met hopelijk een piekervrije nacht(rust)!

 

Gedurende de coronatijd houdt Opperrabbijn Jacobs een dagboek bij voor het Joods Cultureel Kwartier. NIW publiceert deze bijzondere stukken op haar website www.NIW.nl.