Hoofd- en spierpijn.

Het is nu uitgaande Simchat Thora en voor mij dus eigenlijk nog steeds dinsdag 18 oktober. Binnenkort zetten we weer voet op Nederlandse bodem, maar nu dus nog even Montreal waar we sinds vorige week bij en met onze kinderen en kleinkinderen Soekot hebben gevierd. Omdat vanwege Soekot mijn dagboek-pen stil heeft gelegen, heb ik sinds 5 oktober heel wat bij te schrijven. Ik voel wel dat Jodendom nu niet bepaald een leefwijze is die fysieke rust geeft. Geestelijk echter wel, maar dat is nog ook maar de vraag. Want, zo welt in mijn vermoeide hoofd op: de Hoge Feestdagen zijn ook dagen van zelfreflectie en jezelf een spiegel voorhouden. En als ik die spiegel eerlijk inkijk zie ik een veelheid aan, laten we het netjes omschrijven, verbeterpunten. En als ik daar dan niet juist mee omga voel ik me schuldig en word ik zenuwachtig…Dus probeer ik de waargenomen verbeterpunten niet als iets negatiefs te voelen, ga ik niet gebukt onder schuldgevoelens, maar als aansporingen en kansen om mezelf tot een beter mens te maken. Maar ook als ik met de waargenomen verbeterpunten juist weet om te gaan: het blijft vermoeiend! Enfin: de sjabbat voor Soekot waren we in Nijmegen bij de bar mitswa van de zoon van rabbijn en mevrouw Levine, kleinzoon van rabbijn en mevr. Vorst. Het was een geweldig sjabbat-weekend met een zeer grote opkomst. De grote opkomst demonstreerde het succes van hun inzet voor Joods Nijmegen. Geweldig!  Na sjabbat naar huis teruggereden, want zondag tot en met dinsdagnacht stond Maastricht op het programma. Hotel Crowne Plaza was weer gedeeltelijk afgehuurd door Freifeld-Antwerpen-catering en dus onder mijn ORT, Rabbinale Toezicht. En dus eieren controleren, alles onder controle houden en de nodige toespraken. Het leuke is dat veel van de ruim 80 gasten (uit België, Engeland, Verenigde Staten, Zwitserland en Israël) al eerder waren geweest en dus was het voor ons ook een weerzien van kennissen en vriendschappen. Uiteraard ook in contact geweest met de lokale  Joodse Gemeente en hun rabbijn Cohen. Zondagavond tot en met dinsdag middernacht waren geweldig. Aangenaam Soekot-weer, geen druppel regen en  bijna niet nagescholden in het speciale Maastricht. Toen woensdag de lucht in richting Montreal. Ik vlieg altijd KLM en ben daarom gold en bespaar me dus op Schiphol uren tijd verprutsen in lange wachtrijen. Het personeel was weer buitengewoon vriendelijk: ik voel me thuis in de/hun lucht! Daarna tussendagen Soekot hetgeen o.a. inhoudt dat er uitstapjes worden gemaakt met de kleinkinderen en u mij zomaar op een paard had kunnen zien.  Maar nu zit ik dus met een lichaam dat bekaf is vanwege het dansen in sjoel op Simchat Thora. Ik voel het in mijn spieren en helemaal in mijn vermoeide hoofd.

Maar de link met mijn gewone werk was niet geheel verdwenen, zelfs niet op Jom Tov overdag en zelfs niet in sjoel. Want ondanks het geen gebruik kunnen maken van elektriciteit etc. heb ik  wel uitgebreid gesproken met een rabbijn die werkzaam is voor  Justitie in de USA en in Canada over de catastrofe die zich afspeelt in Oekraïne. Hij beschikt over een groot netwerk dat bezig is om Joodse ingezetenen te helpen om aan de oorlog te ontsnappen. Gezien ook mijn mensen, de Christenen voor Israël, hiermee de laatste weken dag en nacht bezig zijn met groot gevaar voor hun eigen leven, leek ons een spoed-zoom-overleg nuttig om te kijken waar samenwerking nodig kan zijn. En dus heb ik onze man in Oekraïne al via whatsapp uitgenodigd om kort te vergaderen. Het zou trouwens zomaar kunnen dat die samenwerking al bestaat en dat wij, de stuurlui aan de Oekraïense wal, daarvan niet weten. Ondertussen is mijn boek Rab&Rik al uit en dus proberen journalisten mij te whatsappen of te mailen. Maar ja, het was tot nu toe Jom Tov en dus stond mijn laptop even twee dagen lang in de freezer. Maar nu dus niet meer en ben ik een dertigtal e-mail berichten aan het verwerken. Jammer dat er tijdverschil is van zes uur met Nederland, waardoor ik nu niet meer kan bellen om daar waar nodig te helpen en/of te adviseren of gewoon te luisteren. Ik zag een telefoontje waarover ik me zorgen maak, hopelijk wordt er morgen contact opgenomen. Ik moet nu naar bed, spierpijn vanwege het vele dansen in sjoel en een hoofd dat vol dankbaarheid zit en een bijna chronische vermoeidheid, die morgen verdwenen zal zijn.

 

Gedurende de coronatijd begon Opperrabbijn Jacobs met zijn dagboek

op verzoek van het Joods Cultureel Kwartier.

NIW publiceert nu deze bijzondere stukken op haar website.