Column NieuwRechts

Gisteren, de vastendag 10 Teweth, was ik bezig met het invullen en afstemmen van mijn agenda. Afspraken moeten zoveel mogelijk op elkaar aansluiten en als er tussenruimte is, dan moet die tussenruimte gebruikt kunnen worden. Onderschat deze agenda-klus niet. Heeft me echt bijna een hele dag gekost. Maar nu zit mijn agenda dan ook voor de komende weken goed en pico bello in mekaar zonder veel tijdverlies, want daar kan ik niet zo goed tegen. Normaliter worden afspraken gemaakt door secretaressen en gaan er e-mailtjes rond om een datum te prikken. Ik heb daarvoor geen geduld en maak mijn afspraken dus op de ouderwetse wijze door gewoon net zo lang te bellen tot mijn (en hun) agenda klopt. Dit heen en weer gebel had mijn dag tot ongeveer 14:00 uur gevuld.

Nadien ben ik aan de column-slag gegaan. Wellicht is het u bekend dat ik in het papieren NIW een column heb. Zo’n column probeer ik zoveel mogelijk vooruit te schrijven en dat lukt, maar kost soms flink wat tijd. Als onderwerp had ik een verzoek van een rechtse politieke website, genaamd NieuwRechts, om maandelijks voor hen te gaan schrijven. Voorwaarde was wel dat ik niet zoetsappige verhalen mag aanleveren, vooral geen nuances aanbrengen, maar duidelijk to the point en fel. Als onderwerp werd bijvoorbeeld aangereikt: Minister de Jonge loog over mondkapjes”, “Veel te hoog instroomcijfer migranten”, “Forum voor Democratie moet verboden worden”. Maar wil ik wel dit soort columns schrijven? Even los van de vraag of ik daarvoor tijd heb: wil ik dit wel? Is het opperrabbijn-waardig om een Minister leugenaar te noemen?  Tegelijkertijd stuurt een goede vriend een whatsapp met de volgende tekst: Echte vrienden mogen kritiek geven, denk ik. Kijk uit dat je in jouw column niet te veel aan zelfverheerlijking doet! 
Ik ben erg kritiek-gevoelig, hetgeen niet echt gezond is, en koppelde de waarschuwing meteen aan mijn wel of niet die nieuwe column gaan schrijven. In de Spreuken der Vaderen staat geschreven dat ‘als er geen ander is, jij er moet zijn’. Met andere woorden: bescheidenheid is een must, maar niet te allen tijde. Als er niemand opstaat om te helpen als er hulp nodig is en jij bent daartoe is staat, dan is het onjuist en onacceptabel om dan vanuit bescheidenheid aan de kant te blijven staan. En dus heb ik uren zitten filosoferen of ik bezig ben met schrijven vanuit een zelfverheerlijking en of ik nu wel of niet het verzoek van de website NieuwRechts moet honoreren. Als ik ga schrijven met als hoofddoel mezelf, een soort afgodendienst met als de afgod MEZELF-IK, dan deugt dat niet. Maar als mij de gelegenheid wordt geboden om via die website een groot bereik te krijgen en zo medemensen de juiste richting te wijzen, mag ik dan, omdat ik mezelf zo bescheiden waan, weigeren?

Ik legde deze column in wording voor aan twee leden van mijn Advisory Board. Een van hen vond de column op zichzelf erg goed, maar…stel ik mezelf niet veel te kwetsbaar op, vroeg hij zich af. Uiteindelijk is de column voor het NIW tot stand gekomen en hoop ik dat u hem zult lezen in een van de komende NIW’s. Ondertussen heb ik wel besloten om me aan die nieuwe Website te verbinden, maar het recht bedongen om als het onderwerp in mijn optiek te extreem is en mijn mening te veel medemensen zou kunnen beschadigen, gewoon een weekje (of maandje, want ik weet nog geen details over tijdstip en frequentie!) over te slaan.

En terwijl ik mijn tijd wijd aan de vraag wel of niet een polariserende column en wel of geen zelfverheerlijking, was rabbijn Mendel Kohen in Charkov voor een brith milah en was hij op de terugweg bezig een sjabbat-weekend te organiseren voor zijn Oekrainers in… Chevron, bij de graven van onze Aartsvaders en Aartsmoeders. En ik maar doorzeuren over zelfverheerlijking en wel of geen felle column en dan ook nog op een manier dat er voor u, trouwe lezer, wellicht geen touw meer aan vast de knopen was!

Gedurende de coronatijd begon Opperrabbijn Jacobs met zijn dagboek op verzoek van het

Joods Cultureel Kwartier.

NIW publiceert nu deze bijzondere stukken op haar website.