Zit er iets achter de ontbrekende vlag?

Omdat Yanki en Esty naar Israël zijn voor een choepa van een jongen en een meisje die elkaar bij Chabad on Campus hadden ontmoet, zijn Blouma en ik babysit en voelen we ons plotseling weer veel jonger (of juist veel ouder?). Overigens heb ik bewust geschreven “een choepa van een jongen en een meisje” omdat we dat er vandaag de dag wel bij moeten vermelden anders valt het onder discriminatie omdat er dan van uitgegaan zou zijn dat jongen-meisje-choepa normaal is en jongen-jongen of meisje-meisje abnormaal. (Zo, ben ik mij ei/stokpaardje weer even kwijt!)

Maar zijnde in Amsterdam heb ik een aantal afspraken in het Amsterdamse gemaakt die ik anders waarschijnlijk met een zoom of telefoongesprek zou hebben afgedaan, dus behalve “gezellige-oppas” is onze korte Amsterdamse vakantie ook nuttig. En nuttig-bezig-zijn is voor mij bijna een obsessie en zomaar-niets-doen werkt bij mij niet.

Enfin, zijnde in Amsterdam ontmoette ik een lid van een Joodse Gemeente buiten Amsterdam, mijn gebied dus, en die met mij een zorg deelde die mij wel aansprak omdat, zo dacht ik, ik er wel een dagboek en misschien zelfs een column voor het papieren NIW van zou kunnen maken.

Laat ik eerst iets anders met u delen. Eergisteren was ik op de Nieuwjaarsreceptie van de burgemeester van Amersfoort. Nog nauwelijks binnen loop ik onze burgemeester tegen het lijf en herinner me dat ik een door mij ingediende klacht moest rectificeren.

Wat had er gespeeld? Een snotaapje van een jaar of acht behorend tot de groep der nieuwe-Nederlanders, meende mij te moeten toeroepen “Free Palestine” in plaats van Sjabbath Sjalom (het was dus Sjabbath). Ik braaf de wijkagent na sjabbat op de hoogte gebracht met het verzoek de ouders op het gedrag van hun snotaapje aan te spreken en hen erop te wijzen dat ik graag met hun spreek. Een paar dagen later word ik nagescholden toen ik mijn huis verliet door een of meerdere leerlingen van de school tegenover ons huis. Ik meteen het schoolplein op en melding gemaakt bij de directrice. Een paar dagen later stond een van de juffrouwen met twee leerlingen voor ons huis met bloemen en een excuusbrief. In de klas was over het incident gesproken. Geweldig!

Over het snotaapje van Free Palestine had ik niet meer vernomen. En dat irriteerde mij. Toen ik bij de burgemeester voor een bespreking was uitgenodigd om te spreken over het 300-jarig bestaan van de sjoel van Amersfoort in 2027, maakte ik van de ontvangst gebruik/misbruik en deed ik mijn beklag over het uitblijven van een reactie van de wijkagent inzake Free Palestine snotaapje . Problemen worden niet opgelost zonder gesprek. Wat schetst mijn verbazing dat een paar weken later het hoofd van de wijkagenten mij opbelt met de vreugdevolle mededeling dat de wijkagent het probleem van het schoolplein-schelden zo goed had opgelost en ik werd uitgebreid gecomplimenteerd voor het goede gesprek dat ik had gehad met de ouders van het Free Palestine snotaapje. Even voor u, lezer van mijn dagboek, ik heb die ouders nooit gesproken en ik zou niet weten wat de wijkagent te maken had met het schoolplein-incident! Maar hoewel ik de mening ben toegedaan dat antisemitisme begint en ook kan eindigen in de huiselijke opvoeding op zeer jonge leeftijd, heb ik de verdraaide waarheid toch maar gelaten voor wat het is. Beter een dagboekje schrijven dan energie steken in onbegrip en onwil, ook bij deze lokale politie.

Wat schets mijn verbazing dat ik enige dagen geleden iemand sprak die mij vertelde dat hij door hetzelfde Free Palestine snotaapje was nagescholden. Ook hij naar de wijkagent gegaan en had nadien een geweldig goed gesprek met de ouders gehad. De ouders vonden het vreselijk wat hun zoontje had uitgekraamd en vonden het volstrekt onaanvaardbaar! En wat het schoolplein-schelden betreft: de directrice had zelf de wijkagent uitgenodigd en samen met hem besproken hoe dit probleem aan te pakken, met als resultaat een bos bloemen voor ons, een excuusbrief en een bespreking in alle klassen over antisemitisme.

Conclusie: niet altijd is alles negatief. Soms blijkt e.e.a. mee te vallen, net iets anders te zijn dan ik vermoedde, zelfs als de waarheid alle schijn tegen zich had.

Een Joodse man volgt een inburgeringscursus. Er wordt uitgebreid gesproken over de positie van de vrouw in onze Nederlandse samenleving. Maar nauwelijks aandacht voor antisemitisme, alleen korte uitleg over Anne Frank. Bijna alle volgers van de cursus komen uit Islamitische landen en dus is het heel begrijpelijk en noodzakelijk dat de positie van de vrouw wordt behandeld. Maar waarom maar magertjes aandacht voor antisemitisme en waarom (en nu komt het): Aan de muur van het inburgeringslokaal hangen heel veel vlaggen, China, Iran, Syrië, Libanon, Saoedi Arabië etc. etc. De ontbrekende vlag is: Israël! Ik ga hierover schrijven, dit moet naar buiten, dan maar een rel!!

Maar toen hoorde ik dus over mijn pijnlijk verkeerde inschatting over het schoolplein-schelden en het Free Palestine snotaapje. Hoewel de twee incidenten de schijn tegen hadden, was de waarheid toch echt positief en mijn boosheid en bezorgdheid echt niet terecht waren.

En dus ga ik eerst even heel goed kijken waarom de vlag van Israël ontbrak, alvorens een conclusie te trekken.

 

Gedurende de coronatijd begon Opperrabbijn Jacobs met zijn dagboek op verzoek van het

Joods Cultureel Kwartier.

NIW publiceert nu deze bijzondere stukken op haar website.