een week vermoeiend Israël

Deze keer komt mijn dagboek vanuit de hoogte! Neen, hopelijk niet vanuit hoogmoed of een verheven gevoel. Letterlijk bevind ik me op grote hoogte. Ik vlieg namelijk. Een week vermoeiend Israël. Vorige week woensdag aangekomen, daarna meteen naar de Kotel en nog van alles en nog wat. We hadden drie redenen om naar Israël te gaan.  De sjabbaton met de vluchtelingen uit Marioepol waarover ik al had geschreven in mijn voor-vorige dagboek, was er een van. Maar daarnaast waren wij uitgenodigd naar Shalva. Een gigantisch instituut voor kinderen en mensen met ernstige beperkingen. Geweldig wat ze daar hebben neergezet. U moet dat even gaan bekijken op hun website  www.shalva.org  Ongelofelijk! Een en al liefdadigheid. Wat ik daar precies heb gedaan hoeven mijn dagboekeniers niet te weten. Ik hoor vaak dat ik, onder andere middels mijn dagboeken, te open ben en dat ik te veel uit mijn privéleven vertel. Ik denk dat dat wel klopt, alleen heb ik daarmee dus niet zo'n moeite! Maar wat ik nu precies in Shalva deed, houd ik liever even tussen mij en mijzelf. En dan had ik ook nog iets met een reguliere orthodoxe school in Kfar Chabad waar kinderen die thuis vanwege armoede geen gezonde maaltijden krijgen, via de school van een warme lunch worden voorzien op een manier die niet zichtbaar maakt wie van de bedelstaf leeft en wie niet. Tijdens ons bezoek aan Shalva moest ik terugdenken aan de zogenaamde kinderafdeling van het Sinai-Centrum. Niets is er meer van over. Eens beschikte het Steunfonds van de Stichting Joods Geestelijke Gezondheidszorg over, laten we het genuanceerd uitdrukken, kapitalen. Niets is er meer van over. Zoveel moois had ermee gedaan kunnen worden voor de Joodse gemeenschap in geheel Europa. En als niet in Europa, wat geweldig zou het geweest zijn indien met het geld, dat minder goed besteed is, een vleugel in Jeruzalem zou zijn aangebouwd genaamd "het Apeldoornsche Bosch" of desnoods "De Sinai Vleugel". Ondertussen werd koosjer gewijzigd in koosjer-stijl, niet uitsluitend t.a.v. voeding, helaas. Nu heb ik de naam om weliswaar nogal direct te zijn, (zoals de burgemeester van Apeldoorn mij recentelijk aangaf net voordat ik bij de herdenking van het Apeldoornsche Bosch mijn toespraak begon) maar ook sta ik bekend als diplomatiek.

Bovenstaande kritische opmerking over 'mijn Sinai Centrum' getuige niet bepaald van diplomatieke zorgvuldigheid.  Maar: de kritiek kwam tot mij via derden, niet van mijzelf in eerste instantie. Recentelijk ontmoette ik een voormalige psychologe en een week eerder een gepensioneerd hoofd van de afdeling geronto-psychiatrie. Beiden, onafhankelijk van elkaar, deelden met mij hun verdriet/zorg en bovenstaande is hiervan een weergave. Ik was mijn diplomatieke handen dan ook bijna in onschuld.

We gaan dadelijk landen. Een week Jeruzalem. Heel veel mogen doen. Ook nog even naar het bureau van de RCE in Jeruzalem geweest. RCE, Rabbinical Center for Europe, gevestigd in Brussel, maar omdat Jeruzalem het centrum is van de Joodse Wereld hebben we ook daar een kantoor. Dat korte bezoek met gewoon werkoverleg, maar dan nu in den lijve (is dat een uitdrukking?) en niet per zoom of gewoon per telefoon, heeft me een ander uitstapje opgeleverd. Er is namelijk in maart een bijeenkomst voor EU-Rabbijnen met als onderwerp: assimilatie. De opperrabbijn van Israël, David Lau, zal ook aanwezig zijn. Had ik over het hoofd gezien en me dus niet aangemeld. Alsnog dus gedaan na eerst twee andere afspraken verschoven te hebben, want als een soort nestor-rabbijn, zo word ik dus gezien, word ik verwacht acte de préséance te geven, ook als ik een keertje niet het woord voer.

We gaan landen op Charles de Gaulle om daarna door te vliegen naar Amsterdam. Omdat Air France en KLM één zijn, werden er ook mededeling gedaan in het Nederlands, weliswaar vanaf een bandje. En wat viel me op? "Geachte mevrouw, geachte heer, welkom op onze vlucht." Ik wist niet wat ik hoorde! Meneer en Mevrouw!?? Wat als iemand zich geen meneer en geen mevrouw voelt! Is Nederland sinds vorige week ethisch zo achteruitgegaan? Is het misschien vanwege mijn afwezigheid?

 

Gedurende de coronatijd begon Opperrabbijn Jacobs met zijn dagboek op verzoek van het

Joods Cultureel Kwartier.

NIW publiceert nu deze bijzondere stukken op haar website.

 

 

 

 

Met vriendelijke groet,         

בברכת כל טוב

Binyomin Jacobs,  opperrabbijn     בנימין יאקאבס