Sjabbat jongstleden, gisteren dus, ontmoette ik een oud-leerlinge van mij. Haar innemende echtgenoot, die ik eigenlijk nauwelijks kende, gaf aan mij goed te kennen. Hij las namelijk mijn dagboeken en was, zo vertelde hij mij, tot de conclusie gekomen dat ik meestal blijmoedig ben, maar toch ook vaak verdrietig. Klopt helemaal! En dus begon ik na sjabbat mezelf af te vragen of het wel juist is dat ik kennelijk ook een sombere uitstraling heb. Een rabbijn wordt toch geacht het toonbeeld van tevredenheid en acceptatie te zijn!
Nog nauwelijks begonnen aan de interne controle van mijn globale gemoedstoestand gisteravond, kreeg ik vanochtend een telefoontje terwijl ik in de KLM-Lounge op Schiphol zat. Enige maanden geleden had ik een pastoraal bezoekje gebracht aan een oude vrouw, die weliswaar oud was, maar niet bejaard (of moet ik zeggen, bejaard maar niet oud?). Wat ik bedoel te zeggen is dat zij, ondanks haar hoge leeftijd en fysiek niet meer honderd procent, geestelijk sterker en helderder was dan menig persoon van middelbare leeftijd. Ze was toentertijd net terug uit het ziekenhuis, waar ze was beland vanwege een hersenschudding ten gevolge van een val. Wat was haar verhaal hedenochtend? Ze wilde iets met me delen wat haar erg dwars zat en voor haar zo storend dat ze het bij mijn bezoekje niet wilde/kon vertellen. Een van haar kinderen had haar naar het ziekenhuis gebracht. Ze was gewoon gestruikeld, op haar hoofd gevallen en voor de zekerheid… Er volgde een opname en, volkomen terecht, een grondig onderzoek. Er werden haar allerlei vragen gesteld en onder andere, althans zo had ze het begrepen, of zij indien onverhoopt nodig gereanimeerd wilde worden. ‘Natuurlijk’, was haar duidelijke en zeer spontane antwoord. Maar daar ging het mis. De arts had niet gevraagd of ze gereanimeerd wil worden, maar gaf aan dat zij niet voor reanimatie in aanmerking komt omdat ze te oud was. Die mededeling heeft deze vitale intelligente dame als zeer traumatisch ervaren. Ze heeft letterlijk doodsangsten uitgestaan in het ziekenhuis. ‘Als ik gewoon op straat in elkaar zou zakken, word ik gereanimeerd. Maar als me hier iets overkomt in het ziekenhuis, laten ze me doodgaan?!’
Dit soort telefoontjes maken me verdrietig. Een medemens, de arts, die je lot gaan bepalen, die meent te mogen beschikken over leven en dood. De Halaga, de Joodse wetgeving, leert ons dat alles in het werk moet worden gesteld om een mensenleven te redden. Of de levensverwachting tien jaar betreft of tien dagen mag niet meespelen. Leeftijdsdiscriminatie is vanuit de Joodse optiek (en ik kan dat weten want mijn vader was opticien/optometrist!) niet toegestaan. Nodeloos een leven rekken is ook niet geoorloofd en natuurlijk komen redden en rekken vaak erg dicht bij mekaar. Maar deze arts speelde G’d, en dat deugt niet. De arts is aangesteld om te genezen en pijn te bestrijden en mensen zoveel mogelijk levenskwaliteit te geven.
Overigens had ik gisteren ook nog met mijn sjabbat-middag-lern-maatje een fikse wandeling gemaakt. Dat moet kracht geven en opbeuren, relaxen, past binnen de sjabbat. Maar ook daar ging weer iets mis. Bij het verlaten van het park werden we geconfronteerd met een Davidster, een is-gelijk-teken (=) en een Hakenkruis met graffiti op een brug gespoten.
Het schijnt dat Oporto een erg mooie plaats is. Vele Joden zijn daar in de tijd van de Inquisitie op de brandstapels beland omdat ze weigerden hun Jood-zijn in te wisselen voor christendom. Wat ik ga doen in Oporto? Symposium over antisemitisme. Wat we ertegen kunnen doen binnen de EU. Geen opbeurend onderwerp en een prachtige plaats met een schrijnende geschiedenis. Speciaal als ik ervan overtuigd ben dat antisemitisme even onuitroeibaar is als het Joodse volk, wordt het geen gezellig congres!
Genoeg mineur! De piloot geeft net aan dat we over Londen vliegen vanwege vliegbeperkingen boven Frankrijk. Een langere route, maar we komen wel op de verwachte tijd aan. Ben benieuwd of wij (Blouma, Ellen van Praagh -voorzitter NIK- en nog enkele bestuurders uit Joods-Nederland, zijn ook mee) nu extra Flying Blue Miles krijgen want die Miles, de punten, schijnen aan de feitelijk afgevlogen miles gekoppeld te zijn.
Bijna vergeten: ik ben bezig te bemiddelen tussen twee niet-joodse organisaties, eigenlijk groeperingen. Beiden hebben me benaderd. ‘Heb je niets beters te doen? Je moet af en toe ook nee kunnen zeggen’, zult u wel denken. Klopt, maar medemensen helpen is een plicht en als ik het probleem kan oplossen, geeft dat uitstraling en bestrijden we op een positieve manier ook automatisch, zonder het te benoemen, het antisemitisme.
Nog vijftig minuten en dan landen we. Het schijnt in Oporto een uur eerder te zijn. Dat is dan mooi meegenomen, want het symposium begint pas morgenochtend om 9:45 uur. Dus een paar uur langer vakantie! Zal ik telefoon en computer uitschakelen?
Reacties
Een reactie posten