Dagboek 15 juni 2023

Omdat ik regelmatig op mijn digitale vingers wordt getikt dat mijn dagboeken vaak triest zijn, heb ik, om bijna therapeutische reden, deze keer diep nagedacht voor anti-trieste gebeurtenissen in mijn dagelijks leven. En die waren inderdaad rijkelijk aanwezig.  Neem nou vorige week de Algemene Ledenvergadering van de Vereniging Hebreeuws, stichting ter bevordering van kennis van Hebreeuws. Een vereniging met zo'n vierhonderd leden. De leden komen voornamelijk uit de wereld der universiteiten.  (Voormalige) hoogleraren, theologen, een aantal Joden die zich om de een of andere reden op universitair niveau bevinden en een extra band hebben met de Hebreeuwse taal. En wie er ook in zit, is mijn Blouma en dan zelfs als bestuurder. Ze is niet verbonden aan welke universiteit dan ook, maar haar kennis van de Hebreeuwse taal staat op hoog niveau, niet alleen qua taal maar ook qua kennis van grammatica en taalhistorie. En dus was zij uitverkoren om een dagje Antwerpen te organiseren nadat eerst in de zaal van Hoffy's (aan de overkant) een Algemene Ledenvergadering had plaatsgevonden met gebak, koffie, thee en versnaperingen. Na de ALV een diner op z'n Hoffy's en toen een bezoek aan de grote sjoel van Antwerpen om vervolgens via het Monument ter nagedachtenis aan de vermoorde Antwerpse Joden een bezoek te brengen aan de Jesjiwa. Voor bijna alle 50 deelnemers was dit voor het eerst om een Jesjiwa van binnen te aanschouwen. Een van de deelnemers gaf aan al vaak Jesjiwot (grammaticale meervoudsvorm van Jesjiwa) van buiten te hebben gezien, maar van binnen…  Vrijelijk met de leerlingen te converseren, te vragen naar wat ze lernen, wat hun toekomstplannen zijn en waar hun ouders wonen. Een veelheid van EU-landen was vertegenwoordigd. Leerlingen uit Oekraïne en Rusland lernen hier vredig met en naast elkaar. Kunnen ze in hun thuislanden nog wel iets van leren! Eigenlijk zou die eenheid de voorpagina moeten halen.

Maar nu we het toch hebben over oorlog en educatie: ergens in juli word ik geïnterviewd in het Holocaust Museum over mijn leven als kind van direct na de oorlog. Ik dacht dat het voorbereidingsgesprek hooguit anderhalf uur zou duren, maar het werden uren. Hoe ik het heb beleefd als kind van na de oorlog en te worden grootgebracht met het dagelijkse ritueel van vóór en na de oorlog. En steeds maar weer te moeten horen dat 'wij', mijn ouders dus, geen klagen hadden want 'wij' waren slechts ondergedoken. Neen, zij die in de kampen waren geweest hadden echt geleden. En ondertussen mocht ik vertellen, mezelf beschrijven, mijn angsten, zorgen en vreugdemomenten. Voor het eerst in mijn leven heb ik iets heel persoonlijks gedeeld, bewust, maar wel gedoseerd en met grote voorzichtigheid om niemand te beschadigen. De interviewster was buitengewoon goed, begripvol en zorgvuldig.

Ik had vandaag ook mijn tweede gesprek met Ruth Wasserman, de columnist van Jerusalem Post. Ze wil samenwerken, maar ik verdenk haar er stiekem van dat ze op zoek is naar inhoud voor haar columns. Niks mis mee, de samenwerking die ze aangaf na te streven, maar het ligt dus anders. Ik kan me er wel iets bij voorstellen, want ik denk ook in dagboeken, NIW-columns en toespraken.

Probleem waren vandaag de matsewot, de teksten op grafzerken die ik er dus op mijn bordje bij kreeg. Omdat mijn collega rabbijn Shimon Evers met verdiend pensioen is gegaan, liggen de grafzerken plat, ook de staande. En zie, zo beleef ik dat, de enige die zich er echt om bekommert en ook geacht wordt een oplossing aan te dragen, dat ben ik, althans dat denk ik.

De heer Hamburger, voorzitter van Een Ander Joods (???) Geluid, met wie ik een debat mocht voeren tijdens de RD-debatavond ter gelegenheid van 75 jaar Israël, behoort waarschijnlijk niet tot mijn naaste vriendenkring gezien de tweets die hij meende te moeten plaatsen. Ik ben zelf geen twitter, maar was blij verrast met deze hulde uit de hoek van Ander Joods Geluid. Leest u maar even mee:

Jun 9

1/2 Ons opperrabbijntje heeft zich duchtig opgewonden 😝 over standpunten v/EAJG. Hij kon zich niet meer helemaal inhouden en werd 'persoonlijk', zoals dat heet. Ondergetekende mocht

2/2 en een grote mond, die het rabbijntje zelf hier inbrengt. Maar wat precies, dat is de vraag. Mijn antwoord: Tikun Olam, en het uitdragen v/d Golden Rule (wat gij enz.). Precies wat EAJG - en ik persoonlijk- nastreef. Niet Joods🤡? De rabbijn was denkelijk even van het padje🥸

Jun 10

Het boeiende is dat de rabbijn volledig in gebreke blijft aan te geven wat 'op joodse wijze leven' inhoudt. Maar het vermoeden dringt zich op dat hij bedoelt: je als jood conformeren aan de belachelijke jubeltoon waarop hijzelf en zijn geestverwanten orakelen over 'het wonder 🇮🇱'

De rabbijn J. gebruikte de hem toebemeten spreektijd vnml. om wantrouwen te zaaien t.a.v. de VN. Die had zich in 1976 (!) afkeurend uitgelaten over een Isr. bevrijdingsactie buiten eigen grondgebied (Entebbe, Uganda). Dat was 't. Later zei hij nog 'dat hij geen politiek bedreef'.

1/2 Dat was de inleiding van de rabbijn over verleden heden en toekomst van Israël. Au fond is hij daarin amper geïnteresseerd. 't Land is voor de joden, de woestijn bloeit, ooit komt de Messiah, antizionisme is antisemitisme, de VN deugen niet, en joden die kritisch zijn,

2/2 En met die geestelijke bagage word je door de Christenen voor Israël en door NIW Esther Voet op een voetstuk gezet en dat laat de rabbijn zich welgevallen. Maar wie zich met CvI verbindt verraadt op termijn het Judaisme. Wie dan leeft die dan zorgt.

Ik vond bovenstaande wel komisch. Dank aan Jaap Hamburger voor zijn gratis humoristische reclame en literaire (dagboek)woorden.

Ondertussen staan er twee choepot in de wacht en gonst nog steeds de muziek in mijn hoofd van die prachtige choepa in Nijmegen zondag jl.  Die gons houd ik er graag in…want: Dien G'd met vreugde!