Belachelijk

Twee intensieve dagen in Zagreb vanwege een groot congres over, raad u maar, antisemitisme. Dinsdag had ik dus om 14:15 uur naar Kroatië zullen vliegen, maar mijn vlucht moest ik enige uren uitstellen om mee te kunnen gaan met ‘een kleine delegatie’, die de Joodse gemeenschap zo breed mogelijk vertegenwoordigde, voor een ontmoeting met onze Minister-President Rutte. Een warm en duidelijk gesprek. Onze regering staat achter Israël, zonder een ‘maar’!

Maar het ‘maar’ wordt al breed gehoord in onze samenleving. De interne GL/PvdA aanval op Timmermans en Klaver vanwege hun steun voor Israël zonder een ‘maar,’ is hiervan een lichtend (of beter geformuleerd: een duister) voorbeeld. Vraag: Wie is schuldig, de Joden of de lantaarnpaal? Antwoord: hoezo lantaarnpaal?

De voormalige President van Kroatië, mevr. H.E. Kolinda Grabar-Kitarov verkondigde tijdens de conferentie een zeer waar woord. ‘Hamas’ is niet hetzelfde als ‘de Palestijnen’. Maar voor het brede publiek is Palestijn het synoniem van Hamas en is Hamas het synoniem van Palestijn. En hoewel de gewone Palestijn tijdens de laatste verkiezing Hamas heeft gekozen als hun regering, is het maar de vraag hoe vrijwillig deze verkiezing heeft plaatsgevonden. Natuurlijk zijn de Palestijnen (en nu bedoelen we hiermee de inwoners van Gaza, slachtoffer, maar niet van Israël, neen, van Hamas.

En terwijl ik dit dagboek begon te schrijven, ontving ik een warme en bemoedigende whatsapp van Mirjam Bikker, de nieuwe fractievoorzitter van de CU. De SGP-fractie had me ook al benaderd om kennis maken met hun nieuwe fractievoorzitter. Tel daarbij op het warme gesprek met Rutte, het telefoontje van minister van Gennep, het contact met Dilan Yeşilgöz en met mijn burgemeester Lucas Bolsius en ik voel me gesterkt door Nederlandse politieke vriendschap.

De conferentie was door mij zwak bijgewoond, ik stond meer buiten dan binnen de ruimte waar het antisemitisme-congres zich afspeelde. Ik ben daaraan zelf niet helemaal schuldig! De schuld leg ik graag bij de rabbijn van Zagreb die verschillende mensen bij mij heeft gebracht.  Een echtpaar dat wel over papieren beschikte die aantoonden dat ze ergens in Zuid-Amerika waren toegetreden tot het Jodendom, maar dat rabbinaat werd niet erkend door het Opperrabbinaat van Israël. Maar los hiervan had de heer Santos ook nog een verklaring van een rabbinaat dat wel in Israël erkend wordt, maar die verklaring bleek een vervalsing. Ik hoor u nu denken: een vervalsing? Maar de vervalsing werd door Santos uitgelegd. Hij had namelijk al twee keer gioer gedaan, was dus in zijn optiek al Joods maar had alleen nog niet de juiste papieren. Nu was Santos ook nog gescheiden en zijn vrouw was dus de tweede echtgenote. Die had ook weer gioer gedaan, in weer een ander land, maar ook die gioer was van een totaal vaag en onbekend rabbinaat en werd dus terecht niet erkend.  De heer Santos was gescheiden van zijn eerste echtgenote om religieuze reden. Ze hield zich niet aan de Joodse wet op een manier die Santos verlangde. Santos heeft uit huwelijk nr. 1 een aantal kinderen die nu in de USA wonen met zijn ex. Overigens is de ex inmiddels strikt religieus geworden…en zo kan ik nog een tijdje doorschrijven. Aan mij dus het verzoek of ik eventjes, hoeft gelukkig niet meteen vandaag, een derde (of vierde?) gioer kan uitvoeren. En dus heb ik nu eerst verzocht aan Santos en echtgenote nr. 2 om hun verhaal op schrift te zetten en aan mij te sturen, zodat ik in eerste instantie kan kijken of het mondelinge verhaal, dat ik goed tot me heb genomen, overeenkomt met het schriftelijke. Daarna zien we wel weer verder.

Ook nog een ontmoeting met een moeder met een zoon van dertien jaar. Moeder vertelt mij dat zij van de Joodse buurvrouw van haar oma, die niet meer leeft, had vernomen dat haar oma, van moeders kant, geheimhield dat ze Joods was uit angst voor Auschwitz. Bewijs ontbrak echter en ook de Joodse buurvrouw had dit aardse bestaan al jaren geleden ingeruild voor een hoger leven. En nu de vraag: dit superintelligente jongetje van dertien wil weten of hij Joods is en zo niet of hij een gioer kan doen.

Om beide gevallen, Santos met echtgenote en de dertienjarige, goed te kunnen vatten en op hun merites te kunnen beoordelen, heb ik uiteraard ook goed moeten luisteren naar de mening van de rabbijn en ook separaat met zijn echtgenote gesproken. De Rabbaniet plaatst grote vraagtekens bij de betrouwbaarheid van de heer Santos en spreekt niets dan lof spreekt over de oprechtheid van de moeder van het dertienjarig knaapje.

Dat was dus dag één van de conferentie over antisemitisme in Zagreb.

Dag twee zaten we al om acht uur in een van de drie autobussen op weg naar Jasenovac. Dat zegt u waarschijnlijk niets. Maar Jasenovac is een soort Auschwitz. Alleen werden hier naast Joden ook zigeuners, Serviërs, Bosniërs en Kroaten die verzet boden vermoord. Na een rondleiding door het museum vond de indrukwekkende herdenking plaats. En terwijl onze Yanki op de Dam zijn toespraak hield, mocht ik in Jasenovac mijn herdenkingsrede houden ten overstaan van EU-parlementariërs, vertegenwoordigers van de Joodse gemeenschap uit Kroatië, Portugal, Spanje, Bosnië en een aantal ‘gewone’ Europese landen en in aanwezigheid van de Grootmoefti van Bosnië-Herzegovina, die nu mijn vriendje is geworden en een indrukwekkende toespraak hield.

Gisteravond laat thuisgekomen vernam ik tot mijn stomme verbazing dat vandaag, vrijdag, vanwege de oproep van Hamas om Joden in de hele wereld aan te vallen, de Joodse scholen in Amsterdam gesloten zijn. Mijn mening: belachelijk! Ik weet zeker dat de verantwoordelijke autoriteiten de nodige maatregelingen treffen. Maar toegeven aan chantage?! Aan bedreiging?! Moet ik ook mijn keppeltje niet meer gaan dragen? Sjoels gaan sluiten? Een kettinkje met een davidster angstvallig verbergen? Wat voor signaal zendt dit uit naar de leerlingen?

Wordt vervolgd.

 

 

Gedurende de coronatijd begon Opperrabbijn Jacobs met zijn dagboek op verzoek van het

Joods Cultureel Kwartier.

NIW publiceert nu deze bijzondere stukken op haar website www.niw.nl .