dagboek 1 november 2023

De inhoud van mijn dagboek, als ik vergelijk met een maand geleden, is wel erg veranderd. Reden; mijn dag is een andere dag geworden. Bijna alles staat in het teken van Israel, Gaza en antisemitisme. Zorgen, vertrouwen, hoop. De wreedheid is onbeschrijfelijk, de Verenigde Naties niet bepaald pro-Israël, antisemitisme = antizionisme, de Joden zijn uiteraard schuldig en ik blijk een echte profeet te zijn geweest want er is een anti-Israël resolutie aangenomen en nog vele zullen volgen, zoals ik in mijn dagboek van 8 oktober profetisch voorspelde. En Iran werd de voorzitter van de afdeling van de VN die zich bezighoudt met de rechten van de mens!? Kan het nog gekker?

Ik begrijp angst, ik respecteer veiligheidsmaatregelen, maar afgelasten van bijeenkomsten met een Joods karakter, veroordeel ik. Nogmaals: ik begrijp het, ik respecteer de keuze, maar: angst is een slechte raadgever en is weinig zinvol! Bij mij is een vuistregel: nooit en te nimmer ruimte geven aan chantage, geestelijk en fysiek!

 

Zoals ik al eerder, in een vorig dagboek, heb aangegeven: Chanoeka is in aantocht! Chanoeka leert ons dat een heel klein en zuiver vlammetje een gigantische hoeveelheid duisternis kan verdrijven.

 

Mijn (over)bezorgde (overtuigend bewijs dat ze Joods was!) liefste moeder ter wereld had als een soort lijfspreuk: Wie het kleine niet eert, is het grote niet weert. We gaan dadelijk de Menora weer op vele duidelijk zichtbare plaatsen aansteken in het openbaar. Om de duisternis te verdrijven, ook in de niet-joodse samenleving waarvan wij een onderdeel zijn, lukt het best als het pikdonker is. Maar: als het buiten licht is, zijn er ook kleine vlammetjes. Maar die vlammetjes zijn bijna onzichtbaar. Je moet ze zoeken, er oog voor hebben en beseffen dat als je het kleine niet eert, dan ben je het grote niet weert!  Als het buiten licht is en de duisternis als het ware onzichtbaar, dan zijn er ook heel veel kleine lichtpunten die je moet gaan zoeken om ze te kunnen zien. Heel veel prachtige lichtjes hebben mij de laatste dagen toe gestraald.

• Vier meisjes uit het voortgezet onderwijs kwamen helemaal uit Goes naar mijn huis om me te interviewen over de Joodse Raad.  Uiteraard kwam Israël ter sprake. Vierkant staan ze achter Israël en ergerden ze zich aan de vele Palestijnse vlaggen die hier in mijn woonplaats meer aanwezig zijn dan de gewone Nederlandse driekleur, desnoods in omgekeerde volgorde.
• Een oud-klinkende dame belt me op met de vraag wat ze voor de Joodse Gemeenschap kan doen.
• Een man van middelbare leeftijd wil het adres van Netanyahu omdat hij hem, naar ik vermoed, wil adviseren hoe Hamas aan te pakken. En nadat ik hem had aangeraden om zijn brief ter attentie van premier Netanyahu naar de ambassade van Israël in Den Haag te sturen en de beste man had bedankt voor zijn aanbod om de complexe situatie kennelijk op te lossen, vroeg hij mij of ik toevallig ook het adres had van Abbas. Hij wilde ook Abbas een brief sturen. Op de vraag wat hij dan precies aan Abbas en aan Netanyahu wilde schrijven en hoe hij dacht het probleem in het Midden-Oosten op te lossen, vertrouwde hij mij zijn briljante plan toe: hij adviseert beiden om samen te komen op een geheime plaats, vrede te sluiten en dan samen Hamas te vernietigen! Persoonlijk geef ik het voorstel weinig kans van slagen, maar wel erg lief geprobeerd!
• Omdat mijn rijbewijs verlengd moet worden, heb ik enige uren achter de computer verknald met de invulling van allerlei formulieren en verklaringen. Ik moest een keuringsarts bezoeken en een foto maken bij een fotograaf die erkend is door RDW en/of CBR. Ik dus naar een geregistreerde fotograaf. Een Iraniër! We voeren een erg fijn gesprek. In Iran woonde hij naast de synagoge en ook hier in Nederland is de synagoge op een steenworp afstand van zijn winkel. We vergaten bijna dat ik was gekomen voor een pasfoto.
• De laatste dagen ben ik bijna niet negatief nageroepen, maar het aantal keren dat ik gegroet werd en sjalom te horen kreeg, was excessief veel.
• Hoewel ik middels een ANP bericht mijn zorg heb kenbaar gemaakt over het afgelasten van bijeenkomsten van de Joodse Gemeenten en eigenlijk, tussen de regels door,  burgemeesters verzoek om ervoor te zorgen dat alle activiteiten met een Joodse signatuur doorgang kunnen vinden, ontving ik het volgende bericht:  Inmiddels heb ik uw schrijven aan het ANP  doorgestuurd aan mijn contactpersoon bij de politie .  Zijn antwoord is duidelijk : Chanoeka wel door laten gaan !  Er komt zo nodig wel extra politie.  Alles cancelen is gemakkelijk, maar

maakt van Nederland een land waar Joden geen toekomst meer hebben .

 

En terwijl ik deze lichtpuntjes benoem, de kleine vlammetjes waarvoor we ook oog moeten hebben, ontvang ik een video waarop een jongetje het gebed zingt voor het welzijn van onze soldaten die met groot gevaar voor hun jonge levens op de fronten actief zijn om ervoor te zorgen dat Joden, waar ook ter wereld, kunnen leven en overleven. Ik zat te huilen tijdens het gebed waarin dat prachtige stemmetje de Eeuwige smeekt om onze soldaten te beschermen, waar ook ze zich bevinden: op het land, op zee en in de lucht!

 

Gedurende de coronatijd begon Opperrabbijn Jacobs met zijn dagboek op verzoek van het

Joods Cultureel Kwartier.

NIW publiceert nu deze bijzondere stukken op haar website www.niw.nl .