dagboek 15 mei 2024

Nadat ik op diverse plaatsen heb geventileerd dat afgelopen sjabbat wederom gepoogd was om onze tuindeur in te trappen, stonden er dinsdagochtend twee politieagenten voor mijn deur om de schade op te nemen. Het gaf een veilig gevoel dat ze poolshoogte kwamen nemen, maar van schade was geen sprake. Later op de dag kwam ook nog onze wijkagent en dus heb ik aan belangstelling niet te klagen gehad. Tegelijkertijd heb ik van doen met een familie met jonge kinderen die gewoon helemaal klaarstaan om zodra het nodig is naar Israël te vertrekken. Weer anderen zijn al vastbesloten om eeuwen Nederland achter zich te laten en een nieuw leven te gaan opbouwen in het Heilige Land. In ons land zien ze geen toekomst meer.

Ik begrijp hun zorg, ze willen vertrekken voor het te laat is. In hun gedachten speelt dan duidelijk de jaren ’40-’45. Maar is het vergelijkbaar? Toen was er een Overheid die werd gedreven door Die Endlösung. Dat kunnen we nu absoluut nog niet zeggen. Ik schrijf ‘nog’ niet, maar ben het eigenlijk met het woordje ‘nog’ oneens. Ik ben er toch wel van overtuigd dat er in onze Overheid geen sprake is van antisemitisme, maar ja, dat dachten vele Joden voor de oorlog ook. Ik blijf in Nederland en ga ervan uit dat het allemaal wel weer zal overwaaien, maar weet het natuurlijk toch ook weer niet zo zeker. Een dilemma in mijn denken.

In Amersfoort, mijn woonplaats, is er een initiatief genomen vanuit B en W. “Voel jij je thuis in de stad?” Het uitgangspunt is dat er gesproken moet worden, de dialoog. De wethouder die dit begeleidt doet dit met overgave en absoluut met de beste bedoelingen. Maar gaat het werken? Zelfs als er ook moslims komen opdraven, dan zullen dat de moslims zijn waarmee ik geen probleem heb. Ik niet met hen en zij niet met mij. Maar het gesprek moet zijn met de schurken die uitsluitend met gezichtsbedekking het gesprek willen voeren. Dit soort ‘studenten’ zal echter bij het goedbedoelde theekransje niet verschijnen. Ik verwacht een opkomst van zo’n vijf Joden en hooguit twee moslima’s. En ondertussen wordt een concert in het Concertgebouw afgelast omdat de musici Joden zijn. Een slopend dilemma: Ik moet kiezen tussen paniek zaaien en doen alsof het allemaal wel meevalt. De geschiedenis zal uiteindelijk moeten bepalen welke opstelling de juiste was/is. Ik ben zwaar gekant tegen pappen en nathouden, maar even zozeer tegen spoken zien en overdrijven.

Ik blijf intussen gematigd optimistisch, hoop ik.

Inmiddels ben ik aangekomen in New York voor een tussenstop. Morgen, over twaalf uur en vijfentwintig minuten, wordt mijn reis vervolgd. Een internationale rabbijnen conferentie in Midden Amerika. Wat ik daar precies te zoeken heb, weet ik eigenlijk niet, maar ik werd bijna gesmeekt om deel te nemen. Achteraf bezien had ik beter in Nederland kunnen blijven vanwege de spanningen. Maar het ticket was al lang voor 7 oktober gekocht en ik wilde geen spelbreker zijn. Het onderwerp: hoe kunnen rabbijnen een bijdrage leveren aan mondiale vrede. Op zichzelf een goed thema dat reeds lang voor 7 oktober was gekozen en nu uiterst belangrijk en actueel is. Maar kunnen rabbijnen invloed uitoefenen op de wereldvrede, hoor ik u denken? Laat rabbijnen zich bemoeien met religie. Schoenmaker houd je bij je leest! Maar deze goede vraag wil ik graag met een wedervraag beantwoorden: als de politici zich bemoeien met politiek, zoals ze doen, en zich dus duidelijk bij hun leest houden, is er dan wel  wereldvrede ?  

Wie weet leer ik daar van collega’s hoe om te gaan met mijn Nederlandse dilemma?  Maar een zaak moge duidelijk zijn:  Rabbijnen, als ze hun taak naar behoren vervullen, hebben invloed. En invloed bepaalt hoe mensen aankijken tegen medemensen en tegen andersdenkenden, die                                                                                                                                                                                            anders mogen blijven denken en ook anders mogen doen en laten….

Ik heb geen last van jetlag.