dagboek 29 mei 2024

 

Ik was weer eens onderweg. Nu ging de reis naar Malaga. ‘Die geniet maar’, hoor ik u denken. Nou dat viel wel mee, want om 3:30 was ik opgestaan, om 4:30 uur stond de taxi voor de deur, want mijn vliegtuig naar Charles de Gaulle had om 6:45 uur zullen vertrekken. In CDG zou ik dan overstappen naar een toestel dat me naar Malaga zou brengen. Maar omdat, zoals het werd aangekondigd,  “de cockpit niet aanwezig was”, zou er een vertraging zijn van een kwartier. In eerste instantie begreep ik het probleem niet helemaal want we zagen het vliegtuig en alles zat eraan: de vleugels, de wielen, de romp en ook de cockpit! Toen er na vijftien minuten werd omgeroepen dat de nieuwe cockpit was opgeroepen en onderweg was, werd het me duidelijk dat het om de inhoud van de cockpit ging, de piloten. Nou moest ik dus in Parijs overstappen in een vliegtuig naar Malaga en dus zat ik niet in de cockpit, maar in de piepzak want er was minder dan een uur overstaptijd. Om een lang overstap-verhaal kort te houden: Ik heb het vliegtuig gehaald in Parijs met dank aan mijn hard kunnen hollen. Aangekomen om 11:20 uur in Malaga en om 17:30 uur weer terug met een rechtstreekse vlucht naar huis. De hulp en het meedenken van KLM was heel erg subliem. Ze hadden een terugvlucht gereserveerd om 10:15 uur voor het geval ik de aansluiting zou missen in Parijs. Een rechtstreekse vlucht vanuit Amsterdam naar Malaga voor me geboekt en voor de volgende ochtend een retourvlucht.

Maar even terug naar het cockpit-misverstand. Als ik een doosje heb en in dat doosje bewaar ik een gouden horloge, dan is dat doosje een sieradendoosje. Als ik in datzelfde doosje rotzooi deponeer, dan is dat doosje een vuilnisvat. Met andere woorden: de cockpit maakt geen piloot, maar de piloot maakt het voorste deel van het vliegtuig tot cockpit! Zo is het ook met ons hoofd: het draait om de inhoud die we erin stoppen.

Ik was dus in Spanje. Een collega rabbijn heeft een aantal mensen in zijn Joodse Gemeente die Joods willen worden. Serieuze gioer-kandidaten. Zelf wil hij de gioer niet doen omdat hij emotioneel zeer betrokken is bij de kandidaten en dus werd ik van de Europese rabbinale stal gehaald. Ik had ze ontmoet en een zeer goede indruk gekregen. Maar toch, want uiteindelijk ben ik verantwoordelijk voor de gioer, wilde ik hun entourage zien, hun huis. Want hun huis verraadt hun inbreng, of netter en positiever uitgedrukt: de uitstraling van het huis toont hun inzet.

Nadat ik de kandidaten had ontmoet in Brussel in het kantoor van de RCE-Rabbinical Center of Europa van waaruit ik werkzaam ben voor dit soort aangelegenheden, en een positieve indruk had gekregen, wilde ik alvorens tot gioer over te gaan een kijkje nemen in dat huis, met mijn eigen ogen zien wat hun rabbijn aan mij probeerde duidelijk te maken. Want een huis is met dat doosje vergelijkbaar. De inhoud bepaalt de status, het aangezicht. Wat straalt hun huis uit?

En als ik dan toch al daar was…want zo gaat dat. Vier uur Malaga, scherpe tijdsbeheersing, en ervoor zorgen dat verstand, voorzien van een vleugje emotie, de baas in mijn hoofd is en niet de emotie heerst en het verstand gebruikt wordt om de emotie ten uitvoer te brengen.

Vandaag was bijna de hele dag e-mails beantwoorden, telefoontjes plegen, teksten voor grafzerken maken en tot mezelf komen want die Malaga-dag moge dan wel erg vakantie-achtig klinken, het was eigenlijk te veel.

Ondertussen druk bezig met de voorbereiding voor de EJA-Conferentie maandag en dinsdag aanstaande. Sprekers uit binnen- en buitenland, maaltijden, Galadiner, panels, media-aandacht en: beveiliging!

Triest dat er geïnvesteerd moet worden aan uitgebreide beveiliging. Ondertussen mag u mij feliciteren. Zoals u weet vindt de Brit Mila, de besnijdenis, plaats op de achtste dag. Waarom niet op de zevende of de negende? Of pas na een jaar? De reden is o.a.: zeven wijst op het aardse, de zeven dagen van de week, het rationalisme. Acht is zeven plus één en wijst daardoor op al hetgeen ons verstand te boven gaat. Waarom beveiliging? Waarom (opkomend) antisemitisme? Waarom al die ellende? Waarom niet gewoon in vrede met elkaar leven?

Morgenochtend komt een videoploeg van de SGP. Ze willen mij een paar vragen stellen en mijn antwoorden in hun verkiezingscampagne gebruiken. En daarna een persoonlijke kennismaking bij mij thuis met de nieuwe directeur van de Oorlogsgraven Stichting, om vervolgens een vergadering te hebben, als Joodse afdeling, met het bestuur van de VGVZ, de Vereniging van Geestelijk Verzorgers in de Gezondheidszorg. Voornaamste reden van deze bijeenkomst is de zorg over de inmenging van de Gaza-Israël politiek in onze eigen Nederlandse Geestelijke Verzorging en Ziekenhuiswereld, waardoor zieken, vaak honderd procent afhankelijk van de zorginstelling, angstig worden, terwijl juist de zorginstelling veiligheid moet bieden.

Nog een paar telefoontjes, een kapotte lamp in onze badkamer en telefonisch onderhoud met een van mijn Joodse Gemeenten die, als een van de zeer weinige, het met hun toelatingsbeleid van nieuwe leden niet zo nauw nemen. En zo kan het gebeuren dat we ooit ergens een voorzitter van een Joodse Gemeente hadden, die vanaf dag één dat hij zich meldde als lid van de Joodse Gemeente, zich beklaagde dat we, het Opperrabbinaat, niet snel genoeg uitsluitsel konden geven over zijn Joodse status, terwijl het toch duidelijk was dat zijn moeder volledig Joods was en begraven ligt op de Joodse Begraafplaats in Londen. Na twee jaar rabbinaal detective onderzoek heb ik kunnen aantonen dat zijn moeder niet in Londen ligt begraven, ook niet op een niet-Joodse begraafplaats, maar gecremeerd was in Nederland en net zo Joods is als de poes van mijn buren. Toch wel gezellig zo’n rabbinaal baantje, over saaiheid niet te klagen.

O ja, we hebben er twee nieuwe camera’s bij, hetgeen de camera(tussen?)stand op acht brengt. Zelfs als iemand via de lucht met een parachute zou invliegen, dan nog wordt zijn entree vastgelegd, gaat alarm meteen luidkeels af, wordt meldkamer ingeschakeld en zijn de eerste politiemotoren al onderweg. Toch wel gezellig in Joods.nl