dagboek 19 juni 2024

Als u van afwisseling houdt: word rabbijn! Het schrijven van een column is voor mij letterlijk een crime. Een dagboek is makkelijker. Voor het geval ik niet helemaal duidelijk ben: een column bestaat (meestal) uit een bepaald aantal woorden. De column die ik bijvoorbeeld voor het papieren NIW schrijf telt 400 woorden. Mag twee woorden meer of minder zijn, maar 400 is daar het heilige getal. En dus moet ik diep nadenken wat ik wel en vooral wat ik niet aan het papier wil toevertrouwen. Bij mijn dagboek bepaal ik zelf het aantal woorden en hoef ik me dus niet suf te piekeren wat ik wel en wat ik niet met u deel. En toch heeft ook een dagboek z’n beperkingen, want als ik te veel met u deel loop ik het risico dat u afhaakt en het volgende dagboek überhaupt niet meer gaat lezen.

Ik begin met hetgeen me sinds zondag is bijgebleven en dan komt de rest wel vanzelf:

Een Joodse man, vrouw en drie kinderen voldoen niet aan de vereiste voorwaarden om voor asiel in Nederland in aanmerking te komen. En dus: terug naar het land van herkomst, Israël. Dit gezin was zo’n tien jaar geleden uit een Arabisch land gevlucht. Israël was hun redding, het Beloofde Land. De Staat Israël heeft hun een woning gegeven, voor hun fysieke en geestelijk opvang gezorgd, onderwijs, hen gered uit de klauwen van bruut antisemitisme. Maar na een paar jaar had de familie genoeg van Israël. De vervolging in het land van herkomst waren ze inmiddels vergeten, stank voor dank voor de inzet van de Jewish Agency die hen letterlijk het leven hadden gered en die ze toentertijd eeuwig dankbaar zouden blijven. Maar nu was in hun optiek Nederland het land van Melk en Honing, zijn in Nederland bijna twee jaar en hangt hun uitzetting boven het hoofd. Waarheen ze zullen worden uitgezet is nog niet helemaal duidelijk, maar ik vermoed naar Israël. Aan mij het verzoek om ze te helpen, hun uitzetting te voorkomen.

Wil ik hieraan meewerken? Mijn voorganger, Opperrabbijn Berlinger, was de mening toegedaan dat iedere Jood naar Israël moest gaan, ook als hij in de kehilla de minjeman was en met zijn vertrek de sjoel gesloten zou worden.  In mijn minder zionistische optiek kan de minjeman beter hier blijven om de sjoeldiensten overeind te houden. Maar m’n nek uitsteken voor een gezin dat tot op heden geen enkel contact heeft gezocht met de lokale Joodse Gemeente en nu hulp verlangt van ons Opperrabbinaat…  Ik doe hier even niets mee, want mijn zionistisch gevoel fluistert mij in: even achteroverleunen.

Terwijl het ene gezin bezig is om Israël en het Jodendom te ontvluchten, had ik ook vier ontmoetingen met niet-Joden die juist bij het Jodendom willen gaan behoren, een gioer willen doen om verder als Jood door het leven te gaan. Dit is aanwas van buiten naar binnen, wat we overigens geheel niet nastreven. Maar om ervoor te zorgen dat de kinderen die binnen zijn ook binnen zullen blijven, wordt er door Chabad-Holland een Zomerdagkamp georganiseerd van 22 juni tot 2 augustus. Hoewel ik niet meer actief als madriech zal participeren, zoals decennia geleden, mag ik wel proberen om de financiën bijeen te rapen. Want, zoals mijn moeder mij altijd voorhield: voor niets gaat de zon op! Dus mocht u een bijdrage willen leveren, dan weet u mij te vinden. Giften aan Chabad-Holland zijn fiscaal aftrekbaar.

Zie nu, geachte lezer, wat er gebeurt met mijn geschrijf? Ik ben nog nauwelijks begonnen en heb al meer dan vijfhonderd vijftig woorden digitaal neergeschreven.

Maar ik stop nog niet, omdat ik wil vermelden dat we hoog bezoek hadden. Rabbijn Sholom Duchman, de directeur van Colel Chabad. Colel Chabad klinkt erg Chabad, maar is dat de facto helemaal niet. Colel Chabad verzamelt in de hele wereld geld voor mensen in nood die in Israël woonachtig zijn.  Ook in Israël heerst op zeer veel plaatsen armoede, zijn er mensen met een verstandelijke handicap, zijn helaas velen die ledematen hebben verloren vanwege de oorlogen, gezinnen zonder vaders, bestaat behoefte aan psychologen en psychiaters. Colel Chabad helpt daar waar geholpen moet worden, zeker na 7 oktober. En als er financiën nodig zijn om projecten in Israël te steunen, tot wie kunnen we ons dan wenden? Wie zijn de grootste donateurs voor Israël in ons land? Ook in een tijd waarin de meerderheid van onze Nederlandse bevolking zich tegen Israël keert? Antisemitisme hoogtij viert? Christenen voor Israël!  Niet-Joden die achter Israël stonden, staan en zullen blijven staan. Overigens niet alleen áchter Israël, maar ook vóór, links en rechts van. Rabbijn Duchman heeft het IPC- Israël Producten Centrum wederom bezocht om zijn dankbaarheid kenbaar te maken voor de geweldige steun van de afgelopen jaren. Duchman was zeer onder de indruk van de onnavolgbare inzet van CvI ten behoeve van bijna alle vormen van hulp aan Israël. Maar even zozeer was de directie van CvI vol bewondering voor de manier waarop Duchman zich inzet. Met hart en ziel, vol toewijding, dag en nacht. Voor mij gold het als een eer om samen met hem een paar uur te mogen optrekken en samen met mijn niet-Joodse vrienden Colel Chabad te mogen steunen.

En terwijl ik bezig was dit dagboek te eindigen voor vandaag, stond er iemand voor mijn deur die aan mijn echtgenote twee tassen overhandigt. “Uw man had gezegd dat hij deze boeken graag wil hebben”, en weg was de onbekende dame. Twee tassen liet ze achter met oude Joodse boeken, waar ik absoluut niets mee kan, die ik niet wil hebben en die antiquarisch een waarde van rond de nul euro vertegenwoordigen.

Beste lieve lezers: stuur mij nooit oude Joodse boeken, speciaal niet als ze half zijn vergaan. En mocht een van u in die twee tassen geïnteresseerd zijn, of de onbekende dame dit dagboek leest: verlos me alsjeblieft.