dagboek 23 juni 2024

 

Vanwege een simcha in de familie ben ik enige dagen uitgeschakeld. Dat wil zeggen, in het pre-computer-tijdperk zou ik uitgeschakeld zijn geweest, maar in de huidige tijd en mede ten gevolge van mijn visie op mijn rabbijn-schap en mijn karakter, ben ik lastig uitschakelbaar. Dat zullen sommigen wel lastig vinden, want er zijn er die …. Maar daarmee ga ik u niet belasten en mijn tijdelijke afwezigheid, die dus eigenlijk niet bestaat, verprutsen. Even weg kan soms erg goed zijn en opluchtend. U kent toch dat raadsel: Vraag: wat is het verschil tussen een radio en een rabbijn? Antwoord: een radio kun je uitschakelen, een rabbijn niet. Vraag 2: wat is het verschil tussen een rabbijn en een trolleybus? Antwoord: als de trolleybus de draad kwijt is, stopt hij. De rabbijn gaat verder!

Ik ben dus quasi ‘even weg’. Goed om mezelf eens goed onder de loep te nemen en het volgende tot me te laten doordringen: 

“De vroege Joodse wijzen, hadden al vastgesteld dat de genezing van de ziel verloopt net zoals de genezing van het lichaam:

De cruciale eerste stap om tot genezing te komen is het identificeren van de locatie van de ziekte, of deze wordt veroorzaakt door het disfunctioneren van zijn lichaam of door een falen in zijn zielskrachten, met als gevolg ongewenste eigenschappen zoals arrogantie of valsheid. Zonder weet van de ziekte kan er geen genezing zijn.

De bron van de kwaal kan ook een aangeleerde gewoonte zijn, van buiten zijn binnengekomen, bijvoorbeeld als gevolg van een gebrekkige opvoeding of van een ongezonde leefomgeving, die geleid heeft tot een kwalijk gedrag. Maar welke de oorzaak ook moge zijn: zonder de specifieke plaats van de ziekte en de oorzaak van de infectie vast te stellen, is het nagenoeg onmogelijk om aan een genezing te beginnen.

Maar ook als de ziekte gediagnostiseerd is, is de patiënt nog niet genezen! Het is van essentieel belang dat hij a) weet dat hij ziek is en de wil heeft om te genezen; b) dat hij overtuigd is dat hij genezen kan worden en de hoop en het vertrouwen heeft dat hij, met G’ds hulp, inderdaad genezen zal worden. Hayom Yom 16 Sivan”

Ik had natuurlijk ook Kuifje kunnen gaan lezen, dat werkt zeker ontspannend, al meende ik me te herinneren dat er iets van antisemitisme aan Kuifje kleefde en dan wordt zelfs Kuifje weer een belastend probleem. Maar wat is ontspannen? En moet ik daarmee enige dagen opgenomen vakantie verprutsen. Neen, ik wandel, doe anders dan gewoonlijk en tegelijkertijd denk ik dat zelfreflectie een goede zaak is, en op z’n minst zinvol. Even niet aan de omgeving denken, maar alleen kortstondig aan mezelf werken.

Hiertoe werd ik geïnspireerd door een goede vriend en leerling, een technisch computeringenieur. Hij legde me uit dat het een natuurkundig gegeven is dat gebrek aan gewicht de oorzaak is dat iets komt bovendrijven. Dat ‘iets’ verving hij door ‘iemand’ en dan kan ieder er zich iets bij voorstellen. De toppers, de BN’ers zijn niet per definitie de zwaargewichten. En dus, me aangesproken voelend, want zo zit ik in mekaar, ben ik mezelf onder de loep aan het nemen. De diagnose houd ik voor mezelf, want zoals kwaadspreken over een ander zeer kwalijk is, zo ook geldt dat voor kwaadspreken over jezelf.

Maar het moge duidelijk zijn dat het af en toe jezelf grondig bekijken geen kwaad kan en voor derden, je naaste omgeving, tot zegen kan zijn. Want je ervan bewust zijn dat je, om het zorgvuldig te verwoorden, nog voor verbetering vatbaar bent, wekt bescheidenheid op, en bescheidenheid siert de mens, dat wil zeggen: voor derden oogt een bescheiden mens beter dan een hoogmoedige egoïst en uiteindelijk is bescheidenheid gezonder, fysiek en geestelijk, dan verhevenheid.

Genoeg gefilosofeerd: de situatie in Israël is moeizaam. De leugen overheerst de wereld en terwijl het NOS-journaal spreekt over vluchtelingenkampen die uit tenten bestaan, zie je gewoon huizen en flatgebouwen. En de afschuwelijke hongersnood schijnt in Gaza gewone gezonde mensen te tonen. Natuurlijk: ieder slachtoffer is er een teveel. Zeker zal er een oplossing moeten komen en dagelijks bid ik, en velen met mij, voor sjalom voor alle bewoners, dus ook voor moslims, van Uw aarde. Maar vrede krijgen we niet door mij te laten naschelden als ik lege flessen naar de flessen-weggooi-plaats breng. Mijn wijkagent, niets dan lof over hem, stelde voor dat er een gesprek gaat plaatsvinden met de directie van de school tegenover ons omdat wellicht de nascheld-schoffies daar hun opvoeding krijgen. Maar dat lijkt me geen goed voorstel want de directie zal het geheel met me eens zijn en vanaf het schoolplein krijg ik nooit meer te horen dat ik een Jood ben. Het probleem zit thuis. Met de snotaapjes wil ik best in gesprek, maar alleen van afstand durven ze te schreeuwen en als ik ze inhaal hebben ze het nooit gezegd of was het iemand anders. En dus: dank mijn trouwe wijkagent, dat je het gesprek met de ouders van de schreeuwers gaat regelen!

Ik dwaal af: een niet-joodse dame heeft voor alle kinderen van een van de Joodse dagscholen versnaperingen gekocht: een traktatie! Een mooi gebaar naar onze kinderen waardoor ze zien en proeven dat ons land niet uitsluitend bestaat uit mensen die hen haten. Aan het eind van mijn vorige dagboek deed ik een oproep om me te verlossen van twee zakken oude deels vergane Joodse boeken waarmee ik niets kan en die ongetwijfeld met de beste bedoelingen bij ons anoniem werden afgeleverd. En zie: ik word binnenkort verlost. Een trouwe lezer komt de tassen ophalen. Nu nog de Algehele Verlossing die niet alleen voor mij zal zijn, maar voor de gehele wereld. Dan zal er een mondiale sjalom zijn, geen oorlogen, geen jaloezie, geen haat en nijd. Dan zullen de echte leiders, de echte zwaargewichten, komen bovendrijven.

En ondertussen zijn de voorbereidingen voor het Chabad Zomerdagkamp in volle gang!