dagboek 7 juli 2024

 

Sinds 7 oktober is het aantal aanvragen voor een Rabbinale verklaring enorm toegenomen. Mensen die tot op heden al dan niet bewust hun Jood-zijn geheim hielden, willen nu hun Joodse identiteit bevestigd zien en op de een of andere wijze hun Jood-zijn beleven. Dat beleven kan zich uiten door lid te worden van een Joodse Gemeente, door als niet-lid sjoeldiensten bij te wonen of door af en toe naar een Joodse bijeenkomst te gaan. Tussen hen een aantal dat met mijn Rabbinale verklaring te zijner tijd als het antisemitische vuur te na aan de schenen wordt gelegd Israël als vluchthaven wil gebruiken. Voor onze ouders waren alle grenzen gesloten, ook de Nederlandse. Uiteraard begrijp ik dat zij die kiezen voor assimilatie zich niet tot mij wenden en alles eraan doen hun Jood-zijn te verbergen. Ik begrijp hun keuze, maar betreur die, omdat de eeuwenlange keten van overleven door hen wordt verbroken.

Ook krijg ik verzoeken van vluchtelingen uit Arabische landen die aangeven van Joodse afkomst te zijn en dus graag mijn Rabbinale verklaring willen ontvangen om of naar Israël te gaan of hier, vaak na afwijzing, toch nog een (Joodse) poging willen wagen om een Nederlandse verblijfsvergunning te ontvangen.

En daar wringt mijn rabbinale schoen tussen medelijden en feitelijkheid. Waarom zou iemand beweren Joods te zijn als hij of zij dat niet is? Een goede vraag, maar voor beantwoording moet u naar de psycholoog gaan, niet naar mij die het onderscheid moet bepalen tussen waarheid en fabel. En pas op: niet iedere fabel is onschuldig.

Een jood uit Irak wil een Rabbinale verklaring. Hij diende als piloot van een Apache helikopter in het Iraakse leger en heeft zijn Jood-zijn strikt geheim moeten houden. Maar hij was wel aanwezig, zo blijkt uit onze conversatie, bij de drukbezochte begrafenis van zijn moeder op de Joodse begraafplaats!  En na een gesprek met een deskundige bleek hij niet te weten hoe een Apache helikopter te besturen.

En wat vindt u van die mevrouw uit Iran die er niet Joods uitziet en absoluut geen Joodse naam heeft, maar toch beweert antisemitisch te worden bejegend door Palestijnse vluchtelingen in het AZC, waar bij navraag geen Palestijnse vluchtelingen zaten! En zo kan ik nog een aantal problematische columns volschrijven.

Mohammed woonde in Jordanië, komt uit een familie met een traditie dat ze van joodse afkomst zouden zijn. Dit is hem in vertrouwen door zijn Islamitische vader verteld. Dit zou uitgelekt zijn. Hij is opgegroeid in Jordanië, en woont met zijn gezin, echtgenote en drie kinderen,  nu sinds vier jaar in een AZC omdat, naar zijn zeggen, zijn schoonfamilie hem met de dood bedreigt en hij zich dus genoodzaakt zag om te vluchten. Voordat ze gevlucht zijn, is hij nog op de Jordaans islamitische valreep een aantal malen mishandeld en werd hun huis in brand gestoken. Mohammed en zijn echtgenote hebben inmiddels de Islam radicaal de rug toegekeerd en identificeren zich met het Joodse volk.  Hij richt zich momenteel op het leren van Hebreeuws, op het dagelijks zeggen van het Sjema Jisraeel en is erg geïnspireerd door het lezen van Tehillim. Hun asielverzoek is afgewezen. Ze zijn tweemaal in beroep gegaan en hebben nog een laatste kans, maar het ziet er niet goed voor hen uit. En nu dus aan mij het verzoek of ik mijn invloed kan aanwenden om voor hen alsnog een verblijfsvergunning te regelen.

Natuurlijk is het een dure plicht om iedere medemens in nood te helpen, maar klopt het verhaal? En zo niet: wat willen ze met mijn Rabbinale verklaring of met mijn voorspraak? Zijn ze zielig of is het een vernuftig spel om de Joodse gemeenschap en/of Israël te penetreren en een mogelijke aanslag te plegen.

Ik weet dat positief denken erg belangrijk is.  Ik weet ook dat toen kort voor 10 mei 1940 Nederland de grenzen sloot voor Joodse vluchtelingen uit Duitsland, door die sluiting honderden Joden in de gaskamers belandden. Maar naïviteit en goedgelovigheid kan ook een terreuraanslag op een Joods doel tot gevolg hebben.

En dus kies ik voor de harde lijn. Uitsluitend met een goed traceerbaar verhaal en met de juiste documenten, help ik mee. Maar als die ontbreken of oncontroleerbaar zijn, mag ik geen risico nemen, hetgeen me vaak niet in dank wordt afgenomen.

Hetzelfde geldt ook bij gioer (toetreding tot het Jodendom).  Ook daar is voorzichtigheid en zorgvuldigheid geboden. En aan omkoping en/of chantage geef ik niet toe.

Chantage? Hoezo? Waarmee? Een bevriende rabbijn vroeg mij om de gioer af te ronden. Hij stond volledig achter de kandidate en het was een kwestie van even een middagje Brussel, waar de RCE, Rabbinical Center of Europe, gevestigd is. En dus kwam de kandidate aangevlogen in Brussel voor een eerste kennismaking. Maar die kennismaking deden de kandidate en mijzelf besluiten dat ze er nog niet is. Te weinig kennis en ook (nog?) te weinig motivatie. En dus is haar rabbijn boos op mij, gaf aan dat ik haar ten onrechte heb afgewezen en weet mij te vertellen dat andere Joods religieuze rechtbanken veel soepeler zijn. En dus stop ik met deze kandidaat, omdat de morele chantage van haar rabbijn voor mij parten is gaan spelen. Doe ik dadelijk de gioer voor de oprechte kandidaat of voor de moreel chanterende collega rabbijn? Bij twijfel niet inhalen, heeft mijn lieve moeder me altijd voorgehouden. Ik zal naar haar blijven luisteren, al ware het alleen al vanwege “Eert uw vader en eert uw moeder.”

Naast al het gezeur over wie wel/niet Joods is, heb ik ook (bijna) iets moois mogen ontvangen: een mij onbekende heeft een portret van mij geschilderd. Volgende week komt de kunstenaar het langsbrengen. 

En ook een positieve en bemoedigende uitspraak van mijn vriend de voorzitter van “een ander Joods geluid” kwam fijn over. Hij benoemde mij namelijk tot  de  “Ultieme verrader van het Judaïsme.”