dagboek 4 augustus 2024

 

Dat het komkommertijd is heeft ertoe geleid dat ik sjabbat jongstleden helemaal niet ben nagescholden! Dat was wel even wennen, want dat is sinds 7 oktober niet meer gebeurd.

Ondertussen zit de spanning er in de wereld helaas wel in en hoor ik binnen Joods-Nederland veel zorgen. (Hierbij als kanttekening dat zij die zorgeloos zijn zich niet tot mij wenden). Tel daar dan nog bij op dat ik zojuist een mededeling ontving van de Ambassade der Nederlanden in Israël dat heel Israël tot onveilig gebied is verklaard…  Ik weet niet wat ik ervan moet denken. Hoewel ikzelf niet zo bang ben uitgevallen, maar oorlog betekent altijd slachtoffers.

Zondag en maandag was ik in Budapest. Een klusje voor de EJA, European Jewish Association. Het is nu maandagavond en zit ik geradbraakt in het vliegtuig op weg naar huis. Maar: missie geslaagd en dat geeft een goed gevoel!

Los hiervan: Boedapest zit vol met Joodse toeristen en van antisemitisme is niets te merken. Ik heb, zoals altijd, weer niets toeristisch kunnen doen, maar zat de twee dagen of in vergadering of in een taxi of op de computer of hing aan de telefoon. Een van de taxichauffeurs, die aangaf Joods te zijn, vertelde mij dat de Hongaren zich erg vriendelijk en pro-joods kunnen voordoen, maar, volgens deze Hongaarse taxichauffeur, zijn Hongaren per definitie tegen Joden en tegen zigeuners. Hij begreep dat ze van zigeuners niets moeten hebben, want die stelen altijd, maar hun Jodenhaat was het gevolg van jaloezie. Joden zijn namelijk altijd met elkaar verbonden, hebben allen heel veel geld en beheersen ook nog de wereld.

Behalve dit praatje met de Joodse taxichauffeur, heb k niets gezelligs gedaan. Dat is mijn lot. Ik kom op interessante plaatsen, maar zie gewoonlijk alleen het vliegveld, taxi’s en een saaie hotelkamer.

En toch was er nog iets totaal onverwachts: een ontmoeting met de Israëlische Minister van Religieuze Zaken (zie foto). Hoewel we elkaar goed kennen, was de ontmoeting, in een van de koosjere restaurants die Boedapest rijk is, geheel onverwacht.  Die ontmoeting was voor mij (en ook voor hem) emotioneel. De omhelzing voelde als een omhelzing van het Bijbelse Israël, het land dat hij religieus vertegenwoordigt, het land waarvoor we al eeuwenlang bidden, het land dat door zovelen wordt belaagd en het land dat ervoor zorgt dat ik in mijn Nederland al meer dan veertien jaar om veiligheidsredenen geen gebruik kan maken van Openbaar Vervoer!

Verder niets opwindends beleefd. Wel een email van een mevrouw die vraagt of ze bij mij op het juiste adres is om uitgezocht te krijgen of ze Joods is. En zo ja, hoelang duurt het onderzoek? Ja, u leest het goed: hoelang duurt het onderzoek?? Ik denk dat ze de rabbinale verklaring, die ze wil hebben, vergelijkt met de aanvraag van een paspoort. Daar staat een aantal dagen voor en als je extra betaalt kan het sneller.

Ook was er een soortgelijke knetter aanvraag, in het Engels geschreven hoewel mijn Nederlands echt wel goed is. Die aanvraag hield verband met antisemitisme. Een mij onbekend heerschap, niet Joods, wilde van mij met spoed een gioer (toetreding tot het Jodendom). De reden is dat hij dan met mijn verklaring dat hij Joods is geworden, naar Israël kan gaan. En waarom wil de beste man naar Israël? Omdat hij erg veel last heeft van antisemitisme. Mocht u het niet helemaal begrijpen -want hij is dus niet Joods en waarom zou hij dan dus last hebben van antisemitisme??- troost u dan, want ik snap er ook niets van. Hij geeft wel aan dat hij begrijpt dat er aan die verklaring en de toetreding kosten verbonden zijn, maar gezien zijn financiële moeizame situatie vraagt hij om korting. 

De steward kwam zojuist naar me toe, want ik zit dus in het vliegtuig: “Mijnheer Jacobs, is alles naar wens? En wat heeft u in Boedapest gedaan? Zaken? Familiebezoek?”  Kijk, die persoonlijke aandacht geeft een goed gevoel en attendeert mij erop dat het oplossen van een klusje in Boedapest best erg belangrijk kan zijn, maar persoonlijke aandacht voor de leden van onze Joodse gemeenschap, een telefoontje, een e-mailtje, een bezoekje misschien nog veel belangrijker is.  Ik ga morgen gewoon een aantal mensen bellen en vragen hoe het ermee gaat in deze moeizame tijden.