dagboek 12 maart 2025

Blouma en ik waren zondag op Jaarsveld en hebben daar een fikse wandeling gemaakt om vervolgens ook nog in Schoonhoven op zoek te zijn gegaan naar het zilvermuseum, dat we gevonden hebben, en ook op zoek naar de voormalige synagoge, maar die konden we niet vinden. Zo’n dertig jaar geleden heb ik daar een monument onthuld.  Maar ja, dit soort gebeurtenissen zijn niet echt dagboekwaardig. Maandag verschillende mensen thuis ontvangen voor rabbinale verklaringen, weer een vreemd verhaal van iemand aangehoord die sterk vermoedt dat hij bespioneerd wordt, vanwege een telefoontje uit Iran, en een breed groeiende bezorgdheid in Joodse (en ook in niet-Joodse) kring over wat de toekomst gaat brengen. Het is dus echt een pro-Poerim-tijd, want ook toen stond de (Joodse) wereldorde op z’n kop. De snode Haman wilde het Joodse volk uitroeien. 

Mijn persoonlijke probleem is het slapen. Ik ga ’s avonds naar bed, val meteen in slaap en ben dan na twee uur diepe slaap klaarwakker. Dan begint de beproeving, want ik ben te moe om op te blijven en te wakker om naar bed te gaan. Mijn dagboek is dan zo’n beetje mijn redding, want die houdt me dan letterlijk van de straat.  Af en toe ga ik namelijk letterlijk de straat op voor een moeheid-opwekkende-nachtelijke-wandeling en daarna weer naar bed. Hoewel zo’n wandeling helpt, prefereer ik het dag(nacht)boek. Mijn huisarts is overigens de mening toegedaan dat ik geen slaapprobleem heb, maar gewoon minder slaap en daarvan geen probleem moet maken. En dat doe ik dan ook maar niet!

Gisteravond waren wij naar een bijeenkomst op de Duitse Ambassade. Om 19:00 uur was de inloop en het strijkconcert begon om 19:30 uur. De musici speelden uitsluitend muziekstukken van Joodse componisten. De gedachte hierachter was om te tonen dat Jodendom zich niet beperkt tot antisemitisme, maar dat Jodendom veel en veel meer is dan antisemitisme. Een van de vier musici was Dr. Felix Klein. Hij gaf bij ieder muziekstuk uitleg over de muziek en de Joodse componist. Felix Klein is Federal Government Commissioner for Jewish Life in Germany and the fight against Antisemitism, of anders geformuleerd: hij is de Duitse versie van Eddo Verdoner, onze Nationale Coördinator Antisemitisme Bestrijding. Bij het na-afloop kwam Klein naar me toe en vroeg mijn mening over de vredeambassadeurs die het Nationaal Comite 4-5 mei dit jaar heeft benoemd. Voor zover nog niet bekend: twee van deze vredeambassadeurs hebben duidelijk kenbaar gemaakt dat ze sympathiseren met de pro-Palestine beweging en dat valt uiteraard niet goed binnen Joods Nederland. Hoe zich dat gaat ontwikkelen zal nog moeten blijken, maar het is wel een lastige kwestie. Dr. Klein wilde mijn mening horen en goed begrijpen wat er speelt. Uiteraard, zijnde op de ambassade van Duitsland, kwam de kwestie Ysselsteyn ter sprake. Terwijl ik uitgebreid met Klein sprak, had Blouma een conversatie met de ambassadeurs van Croatia, Estonia en Polen en heeft ook nog geestelijke bijstand verleend. Een vrouwelijke ambassadeur (of heet dat ambassadrice, gelijk conducteur-conductrice) kwam naar haar toe en wilde even haar hart luchten. Het was op de dag af een jaar geleden dat haar dochter op 32-jarige leeftijd was overleden. Ze moest er met iemand over spreken en koos Blouma omdat zij de enige aanwezige vrouw was die zichtbaar de middelbare leeftijd was gepasseerd. Alleen voor dat pastorale gesprek was het al de moeite waard om naar dit concert te zijn gegaan. Wie weet waartoe zo’n ontmoeting kan leiden!

Vandaag hebben we (ik werd vergezeld door de voorzitter van de Centrale Commissie van het Ned. Isr. Kerkgenootschap) een gesprek gehad met de Commissaris van de Koning in de provincie Utrecht Hans Oosters om onze zorg over het antisemitisme en de polarisatie kenbaar te maken. De Commissaris voelde ons prima aan en gaat doen wat in zijn vermogen ligt om die zorg bij de Joodse gemeenschap te reduceren. Hij zal zich vaker laten zien bij Joodse bijeenkomsten om daarmee zijn steun voor de Joodse gemeenschap naar de brede samenleving duidelijk zichtbaar te maken en tegelijkertijd met zijn aanwezigheid de Joden te bemoedigen.

Mijn online-cursus ging vandaag natuurlijk over Poerim en, o ja, ik zou het bijna vergeten:

Ik heb vier Joodse leerlingen van openbare scholen geïnterviewd en gevraagd of hun Jood-zijn een lust is of een last en hun antwoorden naar mij te mailen, zodat ze nog even goed konden nadenken over wat ze hadden gezegd. En zie hier de uitkomst:

“Al voor 7 oktober wist de hele school dat ik Joods was en kreeg ik de meest afschuwelijke verwensingen op mijn mobile. Af en toe verscheen er een hakenkruis op de wc-deur. Dat was toen. Maar nu behoren hakenkruizen en Hitlergroeten tot het getolereerde normaal en niet alleen op het toilet. In de fietsenstalling werd ik uitgescholden voor kankerjood en mij wordt vaak gevraagd of ik voor Palestina ben of voor Israël. Voor Israël zeker, want jij bent toch een Jood.  Mijn ketting met de Davidster durf ik niet meer te dragen en ik moet steeds nadenken wat ik met wie kan bespreken. 4-Mei bestaat hier gewoonweg niet en ik durf echt aan niemand te vertellen dat de ouders van mijn oma in Auschwitz werden vermoord, zelfs niet aan mijn beste vriend, want mijn moeder heeft me vaak gewaarschuwd dat ik mijn Jood-zijn niet hoef te verzwijgen, maar dat ik er ook niet mee te koop moet lopen. Toen ik een leerkracht wees op een hakenkruis die ingekerfd was op mijn stoel, stelde hij mij gerust met de uitleg dat dat niet tegen mij persoonlijk gericht kon zijn want met het wisselen van de klassen zaten ook niet-Joodse kinderen op die stoel en die klaagden ook niet.”

Desondanks wens ik u allen een vrolijke Poerim!